روزه داران

به خویشتن خویش می‏ نگرم؛ به رازها و نیازها، آرزوها و تمناها، زیباییها و زشتیها، بایدها و نبایدها، اندیشیدن به شکستن زنجیرها و سرودن نغمه آزادی. به روزی که وقتی منادی، ندای الست بربکم سر داد، با تو عهد بستم.( اعراف / 172)

خلق مفطورند بر دین ألَست                              که بُدند از روی فطرت حق پرست

بازشان بر فطرت ار بنهی تمام                           هست بر توحیدشان میل و مقام

عقل و دین با هم همانا توأمند                           خلق از حق، در نهاد آدمند

همچنین با عقل و دین آمد بشر                         از خدا در فطرت، از روی نظر

پس شدند از کیش اصلی منحرف                      عقل ها و کیش ها شد مختلف(تفسیر صفی، ج 2، ص 829)

عاشقان از دریای معرفت حقیقی گذشتند و به دریای فنا قدم نهادند؛ دریایی که جز فانیان آتش عشق را سیر در آن میسّر نگردد؛ از منزلِ "یُحبّهم" به  "یُحبّونه"(مائده/ 54) رسیدند و به "ألستُ بربّکم" پاسخ دادند: "قالوا بلی"

لیک نفسِ در مقدمات جا مانده، اسیر شیطان شد، هر هوایی را به نام زینت جسم، در خود پذیرفت و در خانه زشتیها پنهان شد.

توی شیطان ‏زده و عشقِ خدا؟

نبری راه به جایی، بس کن(دیوان امام؛ ص 172)

باید تطهیر شد و از سرزمین ریا و تزویر، هوا و هوس، آمال و آرزوها، دنیاپرستی و غرور، لذایذ فانی و پوسیده عبور کرد. با آب حیاتی که از چشمه‏ های زلال و صاف معرفت به قرآن جاری است، وضو گرفت و به اهل بیت پیامبر(ص) تمسک جست، دل را صیقل داد تا سبکبال به سوی دوست پرواز نمود.

ماه رمضان، ماه پیراستن از گناه، بدگمانی‏ و دروغ، غیبت‏ و حسادت، کینه ‏توزی‏ و نفرت است و ماهی برای دوستی با خدا، عبادت عاشقانه و عمل خالصانه، خوش‏رفتاری با زیردستان و تحکیم برادری.

در این ماه سفره میهمانی خدا به قرآن آراسته است. (ر.ک.صحیفه امام؛ ج13، ص30) کتابی که مظهر رحمت، برکت و سرچشمه خیر است و سیمایش تجلی نشانه ‏های الهی و سینایش جمال و قدرت و فیض خدایی. (ر.ک.صحیفه امام؛ ج17، ص490.)

ماه رمضان شد، می و میخانه برافتاد

عشق و طرب و باده به وقت سحر افتاد(دیوان امام؛ ص 300)

روزه ‏داران با ترک خوردنی‏ ها و نوشیدنی ‏ها، پرهیز از شهوات جسمانی و نفسانی و عقلانی، شایسته دوستی و الفت با خدا می شوند و شب زنده داران دستهای نیاز خود را به سوی آسمان بلند می‏ کنند و با کلام زیبای معصوم زیباترین سمفونی عاشقانه بندگی با حضرت حق را می خوانند.

پس از حضیض «من» بگذریم، بگوییم:

الها! من هیچم و تو همه چیز، رحمت بیکرانت هماره بر سر این بنده سراپا تقصیر، مجالی شد برای وقت‏ گذرانی و ناسپاسی و ابر بیکران رحمتت، بارانی شد برای زدودن گناهان زشت و قبیح این بنده حقیر. پس کرمی کن و کریمانه مرا ببخش.

ای لطیف، لطف تو جویم تا بیدار و هُشیارم کنی. شب‏ خیزان و مناجات گویان از قید بندگی غیر رهایم کنی.