یکی از بزرگترین نعمت هایی که خداوند به هم عصران ما عطا کرده است، نعمت درک انقلاب اسلامی و برخورداری از رهبری بی نظیر امام در هدایت نهضت است. بر ماست که به شکرانۀ این نعمت، ویژگی های انقلابی را که به برکت حضور معمار توانای آن در مدتی کوتاه تر و با هزینه ای کمتر از آنچه انتظار می رفت به پیروزی رسید، به نسل هایی که توفیق درک محضر امام را نداشتند انتقال دهم تا فرزندان این سرزمین بدانند امام چگونه توانست فاصله های موجود در ابعاد زمانی، مکانی، ... با جوانان هم میهن خود را در نوردد و پیوندی چنین عمیق و گسترده با آنان برقرار نماید. آن چنانکه امام و امت در داخل و خارج از کشور، در شهر و روستا، در دانشگاه و حوزه، در بازار و خیابان همسو و هم زبان مسیر انقلاب را پیمودند و به لطف خداوند به خواسته خود دست یافتند. خواسته های مردم از زبان گویای امام بیان می شد و توصیه های امام به سرعت به مردم انتقال می یافت و در اعتصاب ها، راهپیمایی ها، شعارها... انعکاس پیدا می کرد. قدرت این رابطه و همدلی مردم و امام ـ علی رغم همه حمایت های بین المللی از شاه ـ هیبت نظام شاهنشاهی را در هم شکست و فریاد استقلال طلبی و آزادی خواهی که بر زبان امام و امت جاری بود به گوش جهان رسید. چگونگی این ارتباط در روزگاری که هنوز پای فن آوری های اطلاعاتی به کشور باز نشده و خبری از شبکه های مجازی نبود، شگفت آور است. سخنان امام پس از گذشت چند ساعت فاصله بین عراق و ایران و پاریس تا تهران را می پیمود و به صورت نوار صوتی و اعلامیه کاغذی در سراسر ایران بین مردم دست به دست می گشت. بر زبان ها جاری می شد و در دل ها جا می گرفت. شاید رمز این رابطه جادویی از سویی در اشتیاق مردم برای دست یابی به کمال و نیکی و از سوی دیگر در صداقت و اخلاص امام در خدمت به خلق و اطاعت از خالق نهفته بود.
نسل ما به یاد می آورد چگونه در دوران سیاه پهلوی، فرهنگ دانشگاه در سیطره «ایسم» هایی بود که انقلاب را تنها با فرمول های از پیش تعیین شده برای جنبش کارگری، رهبری پرولتاریا، شورای خلقی... تعریف می کرد. حتی آنها که این یاوه ها را نمی پذیرفتند امید چندانی به تغییر اوضاع در کشور نداشتند و چشم اندازی برای بهبود آن نمی دیدند. هر چند به سختی چنین آرزویی در دل می پروراندند. در چنین فضایی شعار
«ای خمینی تویی رهنمای ما رهبر زنده و باوفای ما»
که در اجتماعات انقلاب طنین انداز شد، فریادی بود بر آنها که تغییر در ساختار سیاسی ایران را در نوشتارهای مربوط به انقلاب های گذشته جهان و رهبران در گذشته شان جست و جو می کردند. در واقع ما وقتی سرود دلنشین «ای خمینی تویی رهنمای ما » را سر می دادیم، طنین گام های انقلاب را به گوش کسانی که زایش و رشد انقلاب را باور نداشتند می رساندیم و با اعلام رهبری خمینی سر فخر بر آسمان می سودیم.
اینک بر ماست به فرزندان مان بگوئیم آوای «دیو چو بیرون رود فرشته درآید» تنها شعاری بر زبان هامان نبود، بلکه مرهمی بود بر آن دل های افسرده که از ابتدای خیزش نهضت امیدی به باروری آن، و پیروزی خون بر شمشیر و مشت بر تانک نداشتند ولی به تدریج که با درایت امام و پایمردی مردم، انقلاب قدرت گرفت، آنها نیز از گرمای انقلاب جان گرفتند و به خیل مشتاقان انقلاب پیوستند.
فرزندان این سرزمین باید بدانند آنکه مراد ما بود، خود را خدمتگزار مردم می دانست هر چند از محبوبیت همگان برخوردار بود. کسی که می گفت «خدا نکند انسان پیش از آنکه خود را بسازد جامعه به او روی آورد و در میان مردم نفوذ و شخصیتی پیدا کند که خود را می بازد، خود را گم می کند» (حدیث بیداری، ص 36، به نقل از جهاد اکبر) امام خمینی آن انسان خودساخته بود که می گفت: «اگر به من بگویند خدمتگزار، بهتر از این است که بگویند رهبر» (12 / 8 / 58، ج 10، ص 463)... خود را طلبه ای می دید مثل سایر طلبه ها (16 / 2 / 64، ج 19، ص 249)... «پیش من رهبری مطرح نیست؛ برادری مطرح است » (29 / 9 / 58، ج 11، ص 352)... او همه اقشار جامعه را تکریم می کرد. بوسه بر دست کارگر می زد، افتخارش آن بود که بسیجی است، به حال پاسداران غبطه می خورد، و ورزشکارها را دوست می داشت. «بانوان رهبر نهضت ما هستند... من شما را به رهبری قبول دارم و خدمتگزار شمایم » (5 / 2 / 58، ج 7، ص 132)... برای خود ذره ای مصونیت، حق و امتیاز قایل نبود « اگر تخلفی از من هم سر زند مهیای مؤاخذه ام » (3 / 12 / 67، ج 21، ص 282)... «اگر من پایم را کج گذاشتم، شما مسئولید اگر نگویید چرا پایت را کج گذاشتی؟ باید هجوم کنید، نهی کنید که چرا؟ (15 / 4 / 58، ج 8، ص 487)
امام گاه در ضمن سخنرانی ها و نوشته هایشان به بیان خاطره ای از زندگی خود یا واقعه ای تاریخی پرداخته اند و یا به مناسبتی از دوستان شان نام برده اند که باید با دقت فراوان از لابلای مطالب تاریخی، اجتماعی، اخلاقی، عقیدتی... که بیان کرده اند، جست و جو و بازیابی شود.
در این مجموعه خاطرات، مبارزه با شاه، انقلاب اسلامی، رهبری جمهوری اسلامی، مشکلات نظام جمهوری اسلامی، مسایل سیاسی و بین المللی، ویژگی های اعتقادی و اخلاقی، رفتار با گروه های اجتماعی و امور شخصی امام (س) از سخنرانی ها، نامه ها و پیام های امام و کتاب های سرالصلوة، اربعین حدیث، ولایت فقیه... انتخاب و تنظیم و در مجموعه ای به نام "عکس رخ یار: نکته هایی از امام درباره خویشتن خویش" منتشر شده است.