آسمان آبی
در فصل غربت از دل خود یاد می کنم
باور مکن که دلهره ایجاد می کنم
شیرین ترین صنوبر این باغ سبز را
فردا فدای تیشه فرهاد می کنم
خود را اگر به قیمت جانم شود تمام
از تنگنای این قفس آزاد می کنم
بعد از تو با نهایت این نخل سوخته
سر را به چاه برده و فریاد می کنم
در آخرین تنفس شعرم هنوز هم
از آسمان آبی تو یاد می کنم
علی ادیب
[[page 221]]