در پی رحلت عالم ربانی و عارف واصل حضرت آیت‌الله حاج آقا مرتضی تهرانی از شاگردان حضرت امام خمینی (س) و از اساتید اخلاق تهران، چند خاطره نقل شده از زبان ایشان پیرامون شخصیت امام امت (ره) تقدیم حضور خوانندگان عزیز می شود:
بعضی از دوستان نقل می کردند که بعضی از نارساییها و اشتباهات زمان حضرت آیت الله بروجردی را خدمت امام عرض کردیم، ایشان فرمودند که: امروز پرچمدار، آیت الله العظمی بروجردی هستند و ما در این شرایط وظیفه ای نداریم.
سکوت در زمان مرحوم آیت الله بروجردی از سوی ایشان برای رضای خدا بود، بعد از فوت مرحوم آیت الله بروجردی امام فرمودند: الآن بار به روی دوش ما آمده ما حق نداریم ساکت باشیم، باید بگوییم، باید فریاد بزنیم، باید مردم را روشن کنیم .
از این وضعیت متناقض و متقابلی که در ایشان مشاهده می شود، یکی در زمان حیات آیت الله بروجردی و دیگری در زمان بعد از فوت مرحوم آیت الله بروجردی احساس می شود، که ایشان فریاد زدنش الهی است، عصبانیت نیست، سکوتش هم الهی است، نشستن شان در خانه هم در زمان مرحوم آیت الله بروجردی الهی بوده است، ایشان از اول عمر شریفشان موفق به این نوع هدف گیری بودند که برای رضای خدا بخوانند، برای رضای خدا درس بگویند، برای رضای خدا بنویسند، برای رضای خدا حرکت کنند و برای رضای خدا سکوت کنند.
منبع: کتاب پرتوی از خورشید، صفحه 35
یکی دیگر از ویژگیهای حضرت امام این بود که اگر تشخیص می دادند که با اجرای کاری و برنامه ای به مقصد و قرب الهی می رسند ملاحظه خشنودی مردم و یا ناخشنودی آنان را نمی کردند، و ملامت ملامتگران تردیدی در اراده الهی ایشان ایجاد نمی کرد، در اوایل مبارزات که اعلامیه های متعدد، متعاقباً از ایشان صادر می شد، یکی از علمای تهران توسط بنده، پیامی برای حضرت امام به قم فرستاد به این مضمون که: چون حضرتعالی در عداد مراجع و صاحبان رساله هستید، زیبنده شما نیست این اندازه اعلامیه بدهید، قدری آنها را کم کنید، بنده پیام را به ایشان تقدیم کردم.
ایشان فرمودند: سلام مرا به ایشان برسانید، بگویید من نمی خواهم مرجع شوم، می خواهم به وظیفه عمل کنم
منبع: کتاب پرتوی از خورشید، صفحه 21
یکی از شاگردان امام که بیش از دوازده سال در محضر ایشان بود، می گوید: به جرأت می توانم بگویم که هیچ گاه نشد که من در مسیر رفت و آمد، امام را زیارت کنم و ایشان در سلام کردن پیشدستی نکرده باشند.
گاهی اوقات در هنگام دیدنشان فاصله ما حدود ده الی پانزده متر بود و من احتمال می دادم که اگر سلام کنم، ایشان نشنوند، تصمیم می گرفتم فاصله که کمتر شد سلام کنم، ولی ایشان همیشه قبل از اینکه من اراده کنم، سلام می کردند. با وجود تمام فضیلت هایی که حق تعالی در وجودشان قرار داده بودند، اینچنین متواضع و فروتن بودند.
منبع: کتاب سبزتر از سبز، صفحه 40