برای اینجانب و برخی از دوستان دیگر که صبح ها، اول وقت خدمت امام می رسیدیم مسلّم بود که ایشان سر ساعت هشت و دو سه دقیقه – یعنی پس از این که خلاصۀ اخبار را گوش می کردند – زنگ می زدند و ما برای گزارش کارها و انجام وظایفی که داشتیم خدمتشان می رسیدیم، به طوری که اگر یک روز این وقت به هشت و پنج دقیقه می رسید، می فهمیدیم که اتّفاق تازه ای افتاده و وضع و حال ایشان مناسب نیست و یا کسی نزدشان رفته و مانع زنگ زدن ایشان گشته است، به همین جهت، خودمان به اتاق می رفتیم و همان طور که حدس زده بودیم...
منبع: مجله حوزه، ش 38 و 37، ص 63.
انتهای پیام /*