پایان سال تحصیلی طلاب (خرداد ماه) بود که «بحث غیبت» ادامه یافته بود. دوستان از ایشان در همان پایان جلسه درس در مسجد سلماسی تقاضا کردند که نصیحتی بکنند. بی درنگ فرمودند: آقا همه اینها که خواندیم، نصیحت بود. این زبانی را که از اینجا به نجف دراز می کنی و غیبت می کنی، همین زبان در روز قیامت، ظهور خواهد کرد ـ تجسم اعمال ـ و زیر پای اهل محشر خواهد بود و از روی آن خواهند گذشت (عین الفاظ که یادم نیست، مضمون همینهاست). با چنان صلابت و یقینی سخن گفتند که تقریباً همه اهل مجلس زار زار گریستند.
منبع: صحیفه دل، مطالب و خاطرات مکتوب از شاگردان امام خمینی(س)، صفحه
انتهای پیام /*