از نظر امام اصلاح جامعه از چه زمانی آغاز می شود؟

پرتال امام خمینی(س): به گفته بزرگان اخلاق اصلاح خویشتنِ خویش مقدم بر اصلاح جامعه است. به بیانی کسی که قادر به ایجاد تغییر در وجود خود نباشد، بی شک نمی تواند جامعه را به سوی خیر و صلاح  هدایت کند. در نگاه اخلاقی امام خمینی(س) نیز انسان باید بتواند در ابتدا خودش را تغییر دهد تا صلاحیت و توان لازم و کافی برای ایجاد تغییر مثبت در جامعه را پیدا کند؛ این سخن بیشتر ناظر بر کسانی است که رهبران فکری جامعه اند و بدیهی است که تغییر جامعه در حقیقت مربوط به بخش عبادت اجتماعی از نظر اسلام است. در این خصوص گریز به سخنان امام خمینی(س) در جمع روحانیون با موضوع وظایف روحانیون و پاسداران در برابر اسلام و جمهوری اسلامی‏ که در شرایط کنونی مبتلابه جامعه است، بسیار خواندنی است و از نظر می گذرد:  

 ... تا ما خودمان را اصلاح نکنیم نمی‏توانیم بگوییم که ما یک اشخاصی هستیم که برای خدا داریم کار می‏کنیم؛ می‏خواهیم اصلاح کنیم مردم را. تا آقا خودشان صالح نباشند نمی‏توانند دعوت به صلاح بکنند. کسی که خودش خدای نخواسته پایش را کج می‏گذارد اگر به مردم بگوید پایت را راست بگذار مسخره ‏اش می‏کنند می‏گویند اگر پا راست گذاشتن صحیح بود خودت بگذار! اگر شما، که پاسدارید و مدعی هستید که ما برای پاسداری خدمت می‏کنیم به اسلام می‏خواهیم خدمت کنیم، اگر خدای نخواسته همان طور که در رژیم سابق گاهی می‏ریختند منزل یک کسی و اثاثش را می‏بردند، زن و بچه‏ اش را به زحمت می ‏انداختند، اگر حالا هم از یکی از شما خدای نخواسته یک همچو چیزی صادر بشود، و دیگران جلویش را نگیرند و تربیتش نکنند، نهیش نکنند، این حربه را دست دشمن ما می‏دهد و می‏گوید پاسدارها این جوری‏ اند. نمی‏گوید آن یک [چنین‏] آدمی بود؛ نمی‏گویند این یک روحانی ملبَّس به این لباس این طوری است؛ می‏گویند آخوندها این طورند و پاسدارها! این خطر را چه جور باید رفع کرد؟ ما الآن مواجهیم با این. الآن مکلّفیم ما، مسئولیم همه ‏مان، همه‏ مان مسئولیم، نه مسئول برای کار خودمان؛ مسئول کارهای دیگران هم هستیم «کُلُّکم راعٍ وَ کُلُّکُمْ مَسئولٌ عَن رَعِیَّتِه»  همه باید نسبت به همه رعایت بکنند. همه باید نسبت به دیگران. مسئولیت من هم گردن شماست؛ شما هم گردن من است. اگر من پایم را کج گذاشتم، شما مسئولید اگر نگویید چرا پایت را کج گذاشتی؟ باید هجوم کنید، نهی کنید که چرا؟ ...  صحیفه امام، ج‏8، ص: 488