قم، ۱۳۴۳_ نامه تشکر به آقای محمد جواد حجتی کرمانی (سختی های دوران مبارزه)
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۱، ص ۳۶۸
***
نجف اشرف، ۱۳۴۷_ نامه به جمعی ازفدائیان فلسطینی (اجازه صرف وجوهات در راه مبارزه با اسرائیل)
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۲، ص ۱۹۴ - ۱۹۵
***
نجف اشرف، ۱۳۵۱_ نامه به آقای شاه آبادی (لزوم اقامه حج)
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۲، ص ۴۴۴
***
نجف اشرف، ۱۳۵۷_ پیام به ملت ایران درباره فریبکاری های جدید شاه
اهم پیام:
شاه به وسیلۀ کارشناسان خود دست به توطئۀ خطرناکی زده است که با اندکی سستی و تغافل، ملت ایران باید از به دست آوردن آزادی و استقلال و حقوق بشر مأیوس شود و خود را برای همه نوع اختناق و شکنجه و قتل و غارت مهیا کند؛ و اسلام باید از احکام نورانی خود چشم بپوشد. تبدیل مهره به مهره ای که از اول با اسلحۀ فریب و ریاکاری وارد میدان شده است به امر شاه، توطئۀ اغفال ملت و شکستن نهضت اسلامی است، و به هدر دادن خون جوانان عزیز اسلام در این پانزده سال و خصوص در این ماههای اخیر که دژخیمان شاه با قتل عامهای شهرستانها و جرح و حبس و تبعیدها روی تاریخ را سیاه کردند. اکنون که ثابت شد توپ و تانک و ارعاب و تهدید در مقابل ملت بپاخاسته اثر خود را از دست داده، دست به نیرنگ شیطانی زده و با مطالب بسیار اغفال کننده می خواهد جنایتها و خیانتهای خود را ادامه دهد.
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۳، ص ۴۴۹ - ۴۵۱
***
قم، ۱۳۵۸_ پیام به نیروهای نظامی (اخطار به سران حزب دمکرات و حدود آزادی مطبوعات)
اهم پیام:
هماهنگی در قوای انتظامی، ارتش، ژاندارمری و سپاه پاسداران به طور قاطع باید ادامه پیدا کند.
من مکرر اعلام کرده ام که در اسلامْ نژاد، زبان، قومیت و گروه و ناحیه مطرح نیست. تمام مسلمین ـ چه اهل سنت و چه شیعی ـ برادر و برابر و همه برخوردار از همۀ مزایا و حقوق اسلامی هستند. از جمله جنایتهایی که بدخواهان به اسلام مرتکب شده اند ایجاد اختلاف بین برادران سنی و شیعی است. من از همۀ برادران اهل سنت تقاضا دارم که این شایعات را محکوم و شایعه سازان را به جزای اعمالشان برسانند.
هیچ کس به هیچ عنوان حق تجاوز به جان و مال برادران کردستان ما را ندارد. متجاوزین شدیداً به جزای اعمال خود می رسند.
آن دسته از اعضای حزب منحل دمکرات و سایر برادران ما که به وسیلۀ تبلیغات باطل سران جنایتکار این حزب اغفال شده اند، در صورتی که به برادران مسلمان خود بپیوندند، اسلحه را زمین گذاشته و تسلیم شوند، باز هم مورد عفو هستند و در امان حکومت جمهوری اسلامی می باشند.
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۹، ص ۳۵۱ - ۳۵۲
***
قم، ۱۳۵۸_ نامه به اهالی مرودشت (اعزام نماینده)
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۹، ص ۳۵۳
***
قم، ۱۳۵۸_ حکم اعزام آقای حسین کرمانی به کردستان
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۹، ص ۳۵۵
***
جماران، ۱۳۵۹_ سخنرانی در جمع مردم و دانشجویان ایرانی مقیم هندوستان (تلاش برای اقامه حق)
اهم بیانات:
شما برادرهای اسلامی، که در آن ممالک هستید، در مقابل آنها ایستادگی کنید. حق پیروز می شود. آنها باطلند و زهوق پیدا می کنند. شما حق خودتان را بگویید، منتشر کنید و در مقابلِ آنهایی که بعکس جلوه می دهند این نهضت اسلامی ایران را، شما در مقابل آنها بایستید و حق خودتان را به آنطوری که هست، ترویج کنید تا ان شاءالله ، حق در همۀ بلاد اسلام پیاده بشود و باطل خودبه خود از همۀ ممالک اسلام، بلکه ان شاءالله ، از همۀ ممالک دنیا از بین برود و زاهق بشود.
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۱۳، ص ۱۶۲ - ۱۶۴
***
جماران، ۱۳۵۹_ سخنرانی در جمع خانواده امام موسی صدر (رنج در راه هدف ـ فراگیری اسلام)
اهم بیانات:
وظیفۀ ما این است که برای اسلام خدمت بکنیم و در این وظیفه، اگر هر مقداری که موفق به اجرای آن اموری که در نظر داریم بشویم، این یک خیری است فوق اصل خیر و اگر موفق نشویم، اصل خیرش که عبارت از این است که ما در راه خدمت به اسلام و مکتب هستیم.
آقای صدر را، که من سالهای طولانی دیده ام، بلکه باید بگویم من بزرگ کردم ایشان را، من فضایلشان را می دانم و خدمتهایی هم که بعد از آنکه به لبنان رفته اند کرده اند، آن را هم می دانم و آنچه که لبنان احتیاج به ایشان دارد، باز آن را هم می دانم. من امیدوارم که ان شاءالله ، ایشان برگردند به محلّ خودشان و مسلمین آنجا از ایشان استفاده کنند.
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۱۳، ص ۱۶۶ – ۱۶۹
***
جماران، ۱۳۶۱_ نامه تشکر به آقای ابوالحسن شیرازی (تعقیب اسلامی شدن قوانین)
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۱۶، ص ۴۴۱
***
جماران، ۱۳۶۲_ پیام به ملت ایران (تجلیل از مقام و منزلت شهیدان)
اهم پیام:
شهادت در راه خداوند چیزی نیست که بتوان آن را با سنجشهای بشری و انگیزه های عادی ارزیابی کرد. و شهید در راه حق و هدف الهی را نتوان با دیدگاه امکانی به مقام والای آن پی برد؛ که ارزش عظیم آن معیاری الهی و مقام والای این دیدی ربوبی لازم دارد؛ و نه تنها دست ما خاک نشینان از آن و این کوتاه است، که افلاکیان نیز از راه یافتن به کنه آن عاجزند؛
ر.ک صحیفه امام؛ ج ۱۸، ص ۷۴ - ۷۵
***