پرتال امام خمینی(س):آیت الله امینی(رحمت الله علیه) خاطره ای آموزنده از امام خمینی (س) روایت می کند که: بعد از ارتحال آیت الله بروجردی مدت چهل روز درسهای حوزه علمیه قم تعطیل بود. مراسم ترحیم مرتب برگزار می‌شد. علماء و فقهای بزرگ حوزه به اتفاق جمعی از هوادارانشان با جاه و جلال در مجالس شرکت می‌کردند. مشهدی رضا که صدای بلندی داشت برای ورود آنها تقاضای صلوات می‌کرد. مردم به احترام حرکت کرده و آقایان در صدر مجلس می‌نشستند. ولی حاج آقا روح الله در همه مجالس شرکت نمی‌کرد و اگر هم شرکت می‌کرد تنها بود و در گوشه‌ای می‌نشست.
در این مدت مردم شهرستان‌ها، گروه گروه با علم و کتل و مرثیه خوانی همراه با علمای بزرگ به قم می‌آمدند و در خیابان‌های قم به سینه زنی و مرثیه خوانی می‌پرداختند. مرسوم علماء و مراجع قم این بود که با علمائی که از شهرستان‌ها به قم می‌آمدند دید و بازدید داشتند ولی حاج آقا روح الله از این دید و بازدیدها نداشت؛ شاگردان و علاقه‌مندان ایشان از این روش ناراحت بودند. زیرا احساس می‌کردند با ادامه این روش از علمای همطراز خود عقب می‌افتد. روزی به ایشان عرض کردم: آیا احترام و دید و بازدید از علماء امر مستحبی نیست؟ فرمود: چرا، عرض کردم: ما از شما انتظار داریم این امر مستحب اخلاقی را برای رضای خدا انجام دهید. به طور معمول با علمایی که از شهرستان‌ها می‌آیند دید و بازدید داشته باشید. فرمود: مطلب صحیحی است ولی من با نفس اماره خودم چه کنم؟
بعد از فوت آیت الله بروجردی مراجع و علمای بزرگ قم یکی پس از دیگری مجلس ختم می‌گذاشتند و احیاناً بر یکدیگر سبقت می‌گرفتند، سخنران مجالس مهم هم غالباً آقای فلسفی بود، و از صاحب مجلس تجلیل بعمل می‌آمد. ولی حاج آقا روح الله از تشکیل مجلس ختم خودداری می‌کرد، و اصرار شاگردان مفید واقع نمی‌شد. روزی خدمت ایشان رسیدم و گفتم: مگر شما با آیت الله بروجردی اختلاف داشته‌اید؟ فرمود: نه، این چه سؤالی است؟ گفتم در بین طلاب گفته می‌شود: علت خودداری شما از تشکیل مجلس ختم وجود اختلاف و دلخوری است. گفت: لا اله الا الله این چه حرفی است می‌زنند؟ وجود آیت الله بروجردی قدرت و شوکتی بود برای اسلام، ارتحال ایشان ضربه بزرگی برحوزه وارد ساخت، آن قدر از فوت او ناراحت هستم که تحمل حضور بر قبر و فاتحه خوانی برایم دشوار است سپس فرمود: اکنون که این حرف‌ها زده می‌شود مجلس ختمی بر قرار سازید ولی برای منبر از آقای فلسفی دعوت نکنید. و به سخنران تذکر بدهید نام مرا در منبر نبرد.(منبع: ویژه نامه حضور، سال نود و هشت)