پرتال امام خمینی(س): آیت الله واعظ زاده خراسانی در خاطرات خود از روزهای حضور امام در مشهد مقدس و مجاورت بارگاه ملکوتی ثامن الحجج(ع) اینگونه نقل می کند: بعد از سال های ۱۳۲۱ امام غالبا تابستان ها به مشهد مشرف می شدند و یکی دو نفر از طلبه های بزرگتر مدرسه ما با ایشان رفیق بودند و به این مناسبت برای امام مجلس دید و بازدید تشکیل می دادند.
مدرسه، مدرس کوچکی داشت و عده ای خاص از علما که شاید عده آنها از ده یا پانزده نفر بیشتر نمی شد و امام را می شناختند، به ملاقاتشان می آمدند. بعد هم دیگر زیاد آنجا رفت و آمد می کردند. سرپرست آنجا از علمای بزرگ بود و با ایشان صمیمیت داشت.
ماه مبارک بود و تابستان، شب ها تا نزدیک سحر، مسجد گوهرشاد پر از جمعیت بود. مردم شب نمی خوابیدند که از فرصت شب استفاده کنند و به جای آن، روز می خوابیدند. من به مسجد گوهرشاد می رفتم که در آنجا واعظان بزرگ منبر می رفتند. یکی از آنها پدر خود من بود. در داخل فضا و صحن مسجد گوهرشاد، افرادی بودند که برای خودشان دعا می خواندند. من مکرر این را می دیدم که امام عبایشان را روی زمین انداخته اند و در میان جمعیت نشسته اند (آن وقت مردم ایشان را نمی شناختند، تنها افراد خاصی ایشان را می شناختند). ساعت نه شب که من از آنجا رد می شدم تا به حرم بروم، می دیدم ایشان نشسته اند و دعا می خوانند. من به حرم می رفتم، نماز می خواندم، بحثی با طلبه های گوشه مسجد داشتیم که به آن هم می پرداختیم، آن وقت در حدود سه ساعت بعد که برمی گشتم و از آنجا عبور می کردم، می دیدم که ایشان هنوز نشسته اند و نماز و دعا و قران می خوانند. خیلی از حوصله و صبر ایشان تعجب می کردم که اینقدر اهل دعا و عبادت هستند.
برگرفته از کتاب برداشت هایی از سیره امام خمینی(س)، جلد سوم، ص ۱۸۸؛ ناشر: موسسه تنظیم و نشر آثار امام(س)،۱۳۹۲.