پرتال امام خمینی(س): یادداشت۳۴/؛ امام خمینی(س)، بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، پس از پیروزی انقلاب اسلامی و آغاز به کار دولت موقت، در دهم اسفند ۱۳۵۷ از تهران عازم قم گردیده و تا زمان ابتلا به بیماری قلبی در دوم بهمن سال ۱۳۵۸ در این شهر ماندگار شدند. قصد اولیه امام خمینی اقامت در قم بود، اما سرانجام در روز سوم بهمن ماه سال ۱۳۵۸ امام خمینی(س) به‌دلیل کسالت قلبی و به‌دلیل آنکه امکانات کافی برای معالجه امام در قم نبود و ایشان به مراقبت بیشتری نیاز داشت، بنا به دستور پزشکان به بیمارستان قلب تهران انتقال یافت و ابتدا در بیمارستان قلب شهید رجایی بستری شد که مداوای ایشان ۳۹ روز بطول انجامید و بعد از آن مدتی در خانه حاج آقا مشرف در دربند تهران سپری کرد. پس از حصول بهبودی نسبی، پزشکان توصیه کردند محل مناسبی برای اقامت امام در تهران انتخاب شود که آلودگی هوایی کمتری داشته باشد و در دسترس پزشکان و تجهیزات بیمارستانی باشد و صلاح ندیدند دوباره امام به قم برگردد. در ۲۷ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ امام خمینی(س) از دربند به جماران نقل مکان کرده و در خانه‌ای کوچک سکونت گزیدند که در مجاورت حسینیه جماران قرار داشت.
هنگامی که امام خمینی(س) در زمان بستری در بیمارستان قلب فرمود که باید از این محیط بیرون بروم، اینجا بیشتر مرا بیمار می‌کند و من باکی ندارم و اگر وسایل را فراهم نکنید، خودم می‌روم؛ شورای پزشکی با بیرون رفتن امام بصورت مشروط موافقت کرد. در کتاب پابه‌پای آفتاب آمده است که نظر تیم متخصص پزشکی این بود که فاصله بین محل سکونت امام و بیمارستان قلب زیاد نباشد. جنوب تهران مشکل آلودگی هوا و بعد مسافت داشت و در اطراف بیمارستان تفحص شد؛ اما خانه مناسبی پیدا نشد. شرایط قلب امام به‌گونه‌ای بود که باید حتماً در مکانی که هوای مناسب دارد ساکن شود؛ در نتیجه در خیابان دربند برای امام جایی را در نظر گرفتند که چون با بیمارستان فاصله داشت، تجهیزات مراقبت‌های پزشکی را در همان منزل مستقر کردند. ساختمان مزبور سه طبقه داشت. روزهای نخست در طبقه همکف پاسداران می‌نشستند. طبقه دوم برای خانواده و طبقه سوم به دیدارها و ملاقات‌ها اختصاص یافت. امام از ابتدا که به اینجا آمد ناراحت بود، زیرا ساختمان بلند به‌نظر می‌رسید و نمای بیرونی آن سنگ بود. البته از نظر فضای درونی این منزل بدرد یک فرد متوسط تهرانی می‌خورد و تجملات و تشریفاتی نداشت، با وجود این، امام تأکید داشت که حتماً منزل مناسب با وضع خودشان پیدا شود که یافتن چنین خانه‌ای مقدور نبود. بعد از چهار ماه امام تأکید کرد که اگر برایم منزل مناسبی نیابید به قم می‌روم. آیت الله امام‌جمارانی می‌گوید: یک روز حاج احمد آقا آمدند منزل ما که برویم جای مناسبی برای سکونت امام بیابیم ولی گویا موفق نشدیم. ظهر در منزل ناهار می‌خوردیم که خطاب به مرحوم احمد آقا گفتم: اگر منزل ما به‌دردتان بخورد، خانه کوچک اخوی و خواهرم را با حسینیه یکی کرده تا بتواند خواسته‌های ایشان را برآورده سازد . احمد آقا برآوردی کرد و گفت مناسب است ولی باید مادرم آن را بپسندد. خانم همان روز تشریف آوردند و آنجا را دیدند و با اینکه مطلوبشان نبود، ولی به‌خاطر امام پذیرفتند. حسینیه درِ جداگانه‌ای داشت که آن را تنها به‌خاطر رهبر کبیر انقلاب گشودند. سه چهار روز بنّایی صورت گرفت زیرا ساختمان تکمیل نبود. قرار شد کارها زودتر پیش برود ولی این تعمیرات جزئی چهار روز طول کشید و امام چون متوجه شدند اصلاحات مزبور لازم است راضی شده و چهار روز مهلت دادند. پس از آن به حسینیه جماران آمدند و فرمودند: منزل مناسب ما اینجاست.
آیت‌الله سیدمهدی امام جمارانی در مصاحبه ای دیگر در این باره می گوید: بعد از آنکه امام(س) به دلیل بیماری به تهران آمدند پس از ترخیص از بیمارستان به توصیه ی پزشک باید در یک مکان خوش آب و هوا سکونت می‌کردند لذا در محله‌ی دربند برای ایشان خانه‌ای اجاره کردند اما امام(س) در آنجا راحت نبودند و لذا فرمودند اگر جایی مناسب پیدا نشود به قم برمی‌گردند. مرحوم حاج احمد آقا که می‌دانستند بازگشت به قم برای ایشان مناسب نیست به دنبال خانه‌ای دیگر برای ایشان گشتند که من به همراه حاج احمد آقا، برای یافتن یک مکان مناسب برای اسکان امام (س) اقدام کردیم.
مرحوم حاج احمد آقا به جماران آمدند تا جایی پیدا کنند ما طی سه روز هرجا که سراغ داشتیم گشتیم اما جای مناسب پیدا نشد، روز سوم که همگی برای صرف ناهار به منزل ما آمدیم و آقای موسوی خوئینی‌ها و آقای شجونی هم حضور داشتند یکی از این آقایان مطرح کردند که منزل شما برای امام(س) مناسب است. احمد آقا خانه‌ی جلوتر هم که منزل خواهر و برادر من بود دیدند و گفتند اگر این دو جا هم آماده شود بسیار مناسب است و البته برای ملاقات‌های امام(س) نیز حسینیه جای بسیار خوبی است.
فردای آن روز احمد آقا همسر امام(س) را برای دیدن خانه آوردند که خانم منزل را نپسندیدند، اما مرحوم احمد آقا به ایشان گفتند اگر نپسندید ممکن است آقا به قم بروند لذا موقتا بپذیرید تا جایی دیگر را پیدا کنیم. خانم به اجبار پذیرفتند و یکی، دو روز در این خانه کار شد تا امام(س) در تاریخ ۲۸ اردیبهشت‌ماه به اینجا آمدند و خوشبختانه بسیار هم خانه را پسندیدند.
سه چهار روز از این جریان گذشته بود که رادیو آمریکا اعلام کرد که حدود چهار ماه به دنبال خانه برای امام(س) گشتند و منزلی را پیدا کردند که حمله‌ی هوایی به آن امکان نداشته باشد و ما تا آن روز توجه نداشتیم که در جماران مانور هوایی به دلیل پوشش درخت‌ها و نحوه‌ی چیدمان خانه‌ها امکان پذیر نیست لذا خوشبختانه ما ناخودآگاه جایی را برای امام(س) پیدا کرده بودیم که از حمله‌ی هوایی مصون بود. گفتنی است که
امام خمینی(س) تا پایان عمر مبارکشان در این خانه سکونت داشتند و همه ملاقات‌ها، دیدارها و پیام‌های ایشان در همین بیت ساده انجام می‌شد.
انتهای پیام /*