* «صحیفه امام» کتابی بیست و دو جلدی است که نامه ها، سخنرانی ها، پیام ها و ... امام خمینی را از سال ۱۳۱۲ ش تا سال ۱۳۶۸ در بردارد. مجموعه ای که در بردارنده معارف ارزشمند اسلامی و مواعظ و راهنمایی های سازنده و رهبری های نجات بخش و نیز نشان دهنده مسیر و محتوای وقایع و حوادث نهضت امام خمینی و نظام جمهوری اسلامی ایران است. یکی از استفاده های حاشیه ای از این اثر مشاهده پرکاری و خستگی ناپذیری حضرت امام می باشد. به ویژه در مدت اقامت پنج ماهه در پاریس، روزهای پرمشغله ای که در آنها چندین مصاحبه و سخنرانی در کارنامه امام ثبت شده و نیز روزها و هفته ها و ماههای نخست پس از پیروزی انقلاب اسلامی، همین پرکاری به روشنی قابل دیدن است.
مثلاً ایشان ۱۷ / ۴ / ۵۸ چهار سخنرانی ایراد کردند و ۱۸ / ۴ / ۵۸ علاوه بر یک سخنرانی، پیامی نیز به مناسبت میلاد مسعود امام زمان (ارواحنا فداه) نوشتند.
* این پیام متضمن هفت توصیه به ملت ایران است تا وحدت خود را حفظ کنند و با پرهیز از وابستگی به قدرتهای سلطه جو، به سازندگی ایران اهتمام بورزند. ایشان همچنین چهره رحمانی نظام جمهوری اسلامی را درباره عموم شهروندان به خصوص نیروهای نظامی و انتظامی نشان دادند و همه تقصیرکاران و متهمان را مورد عفو و بخشش قرار دادند و تنها مباشرین و آمرین قتل ملت و شکنجه گران مبارزین در زندانهای شاه را استثناء کردند.
* حضرت امام در مقدمه توصیه های هفت گانه خود مطلب بسیار مهمی را مطرح کردند که به گونه ای شأن صدور این پیام می باشد:
«سال قبل در چنین ایامی برای مصیبات وارده بر اسلام و مسلمین عید مبارک [ولادت امام زمان (عج)] به صورت تعطیل در آمد. گرچه وابستگان به رژیم شاهنشاهی کوشش می کردند که ملت را برای مراسم اسلامی از مصالح اسلامی باز دارند، بحمدالله موفق نشدند». (صحیفه امام؛ ج ۹، ص ۲۴)
* این موضوع از چنان اهمیتی در اندیشه امام خمینی برخوردار بوده که ایشان در «منشور روحانیت» که در سال ۱۳۶۷ خطاب به مراجع و مدرسین و روحانیون و ائمه جمعه و جماعات نوشتند، درباره این فکر و طرفدارانش مرقوم داشتند:
«دیروز حجتیّه ای ها مبارزه را حرام کرده بودند و در بحبوحه مبارزات تمام تلاش خود را نمودند تا اعتصاب چراغانی نیمه شعبان را به نفع شاه بشکنند، امروز انقلابی تر از انقلابیون شده اند». (صحیفه امام، ج ۲۱، ص ۲۸۱)
* چنان که در نامه ای که خطاب به فقهای محترم شورای نگهبان نوشته و در نهایت خیرخواهی تذکراتی را به بعضی از آنها بیان کرده، به آنان هشدار می دهد که:
«حواستان را جمع کنید که نکند یک مرتبه متوجه شوید که انجمن حجتیه ای ها همه چیزتان را نابود کرده اند». (صحیفه امام، ج ۲۱، ص ۶۸۱)
* در پیام ۱۸ تیر ماه ۱۳۵۸ حضرت امام از دو عنوان و دو مفهوم سخن به میان آورده است:
عنوان «مراسم اسلامی» و عنوان «مصالح اسلامی» ایشان از ظواهر و شعائر تهی از حقیقت و پوسته خالی از مغز اسلام به «مراسم اسلامی» تعبیر می کند که وابستگان به رژیم شاهنشاهی آن را وسیله و مستمسک جلوگیری از «مصالح اسلامی» کرده بودند. درس بزرگی که می شود و باید از این پیام فهمید این است که اسلام امام خمینی اسلامی است که اصل و اساس را «مصالح اسلامی» می داند، نه «مراسم اسلامی». اگر در جامعه اسلامی «مصالح اسلامی» فدای «مراسم اسلامی» گردد و تحت الشعاع آن قرار گیرد؛ بی شک ظاهرگرایی بی روح و انحراف از حقیقت اسلام صورت گرفته است. در نظامی که امام خمینی به نام اسلام آن را پایه گذاری و تأسیس کرد؛ باید «مصالح اسلامی» سکه رایج اسلامیت آن باشد، نه شعائر محوری و ظاهرگرایی آلوده به انواع انحرافات و اعوجاجات که آثار مخربی در جان ها و جامعه ایجاد خواهد کرد.
* امام خمینی با یادآوری این انحراف و افرادی که آن افکار را داشتند، قصد توجه دادن و هوشیار کردن ملت در برابر خطر «مراسم محوری» به جای «مصالح محوری» داشته است؛ مطلب مهمی که همواره باید زنده باشد تا عافیت طلبان ظاهرگرای آن روز، مدعیان و فرصت طلبان روزهای بعدالفتح نشوند.