۱- «بدعت» در لغت به معنای نو و جدید است و علمای اسلام «بدعت» در دین را به پیروی از سنت ناپسند می دانند و آن را چنین تعریف کرده اند:
«وارد کردن چیزی در دین که از دین (شرع) نیست.»
(ذکری الشیعه، شهید اول، ج۲، ص۱۸۳)
و علامه مجلسی در بحار الانوار (ج۳، ص۱۴) می گوید:
« هر چیزی که به وجه عبادت انجام شود و دلیل شرعی عام یا خاص نداشته باشد، بدیع و تشریع است.»
۲ – زیارت قبور در اسلام، به ویژه زیارت قبور انبیاء و اولیاء و علما و مؤمنین مورد قبول و سفارش می باشد. (کافی: ج۳، ص۲۲۸، ج۷، ص۴۱۵، بحارالانوار: ج۹۹، ص۲۹۷-۲۹۵ و ...) بنابراین زیارت قبور اهل اسلام و عالم اسلامی مورد پذیرش است و وقتی کسی به زیارت می رود، برای فرد طلب مغفرت و رحمت می کند و همچنین به آن مؤمن و عالم اظهار ارادت می کند و گاهی از روح او تقاضای شفاعت می کند، چنانکه در روایات به دعا نزد قبور پدر و مادر نیز سفارش شده است. اکنون این اظهارات و طلب آمرزش و مغفرت و این سلام و درود بر فرد، گاهی به زبان زائر گفته می شود و خود مطالبی را که در می یابد به زبان می آورد و هیچ مانعی ندارد، ولی رسم بر این قرار گرفته است که برای زیارت، به ویژه زیارت ائمه معصومین(ع) از زبان ائمه(ع) زیارت هایی نقل شده است که در بردارنده مضامین عالی و ارزشمند است و همچنین برای عموم مؤمنین و اهل قبور و یا برخی اشخاص غیر از امام و پیغمبر(ص) نیز زیارت نقل شده است که بیشتر آنها خوانده می شود. ولی گاهی نیز برای آنها شخص بزرگی و عالمی زیارتی را انشاء کرده و سپس دیگران آن را خوانده اند، و هیچ یک از اینها بدعت در دین نمی باشد، چون اصل زیارت پذیرفته شده است و درود و سلام و دعا و استغفار، مشروع است و در شرع به طور عام وارد شده است. زیارت و زیارتنامه امام خمینی(س) نیز چیزی غیر از همین عمل رایج بین مسلمین نمی باشد و زیارتنامه ای برای ایشان توسط آیت الله جوادی آملی انشاء شده که در برخی کتاب ها نیز آمده است.