هویت شخصیت های معنوی، به جسم و حضور دنیویشان نیست؛ بلکه به فکر راه و رهنمود و سرانگشت اشاره شان – که همواره باقی است – وابسته است. پیامبر و اولیا و امام بزرگوار ما، با انگشتان به یک طرف اشاره می کردند و راه را نشان می دادند. البته خودشان هم جلوتر از همه حرکت می کردند، نه این که بایستند و بگویند شما بروید. در حال حاضر، این انگشت اشاره همچنان موجود است. این ها تعیین کننده هویت امام و منبع و ریشه حیاتی یک جامعه است که دائماً می شود از آن تغذیه کرد؛ زیرا دیگر وابسته به جسم او نیست.
اهتمام در حفظ یاد و خاطره امام
اگر ما بخواهیم این فکر را نگه داریم، اما شخصیت امام و یاد و خاطره او مورد اهتمام نباشد؛ مطمئناً دوچار اشتباه خواهیم شد. لذا می بینید که به ما گفته اند هر سال برای امام حسین (ع) گریه کنید. گریه کردن به معنای زنده بودن این مصیبت است؛ گویی همین دیروز اتفاق افتاده است. انسانی هزار و چند صد سال قبل به شهادت رسیده است، چرا باید امروز برای او گریه کرد؟ گریه ما به خاطر این است که اگر یاد او با همه ابعادش در ذهن و زندگی و بساط هستی ما زنده نماند؛ به تدریج فکر سر انگشت اشاره او کم رنگ خواهد شد چه ما بخواهیم و چه نخواهیم اگر ساخت گنبد و بقعه و مرقد و صحن و سرای امام (ره)، مورد اهتمام شما قرار بگیرد و برای آن نیرو و پول و عمر و ابتکار خرج کنید؛ به معنای کار برای شخص نیست؛ بلکه به معنای فعالیت برای هویت فکری امام است. این کار، در بقای آن فکر تاثیر دارد. عمل شما، صدقه جاریه و به معنای زنده نگه داشتن یاد امام (ره) است.
ایجاد گنبد و بارگاه و بقعه و مقبره برای بزرگان، از چند قرن پیش مورد اعتراض و انتقاد عده ای از خشک مغزهای عالم اسلام قرار گرفت. بعد ها دست سیاست انگلیس، اینها را به شکل حکومت و دولت و سیاست در آورد و آنها هم با اینگونه بزرگداشت، به شدت مبارزه کردند. تئوریسین های خشک مغز و سیاسیون خیانت پیشه، اصرار داشتند که مقبره ای ساخته نشود! دیدید که بر سر مقبره ائمه هدی (ع) و اصحاب پیامبر (ص) و یاران و نزدیکان رسول خدا، شهدای احد، چه بلایی آوردند؟ اگر از مسلمان ها نمی ترسیدند، مقبره پیامبر (ص) را هم به همان روز در می آوردند و با خاک یکسان می کردند!
آدم های خشک مغز و جاهل بدبخت؛ حرفش را زدند و مطلبش را در کتاب ها نوشتند؛ زیرا از حقایق اسلام بی خبر بودند؛ اما این هایی که عملش را کردند، جاسوس های صهیونیست استعمار زده مزدور بدبختی بودند که همه وجودشان، با یادگار های اسلامی دشمن بود حاضر نبودند آنها را تحمل کنند. الان هم حاضر نیستند تحمل کنند و اگر این اماکن، وسیله پول و اعتبار دنیوی نبود؛ شاید همین الان آن نقاط را می زدند و با خاک یکسان می کردند!!
کار با ارزش ساخت مزار و بقعه مبارک امام
طبق بینش ما، یادگارهای اسلامی عزیزند. اسلام به مردم بگوید برود در زمین صافی بایستید و نماز بخوانید عبادت کنید؛ در صورتی که به عمارت مسجد دستور داده است: «انما یعمر مساجد الله» آباد کردن مسجد ملاک است تجسم و تجسد خارجی این کار، مورد نظر اسلام می باشد؛ چون تاثیر بسزایی دارد. در مورد شخصیت ها هم همین طور است.
ان اشاءالله این مزار و بقعه مبارک، مرکز برکات و نورانیت و گسترش تفکرات و الهامات و حال و روح عرفانی و توجه مردم عاشق و اهل بصیرت و محبت، خواهد بود و هرکسی از شعبه خودش، از این مکان استفاده خواهد کرد. بنابر این کاری که کردید، با ارزش است. منبع: کتاب حدیث ولایت، ج1، ص314-315 و کتاب"او که بود"(حضرت امام خمینی(س) از نگاه رهبر معظم انقلاب اسلامی، ص186-188)