آیت الله محمد یزدی در این باره می گویند:
یک شب بنده دوستانم را در قم به خانه دعوت کردم و گفتم: «آن گونه که بر می آید، دیر یا زود حضرت امام به ایران باز خواهند گشت. و به طور حتم به قم خواهند آمد. آیا به همان خانه خودشان در محله یخچال قاضی خواهند رفت؟ اگر چنین کنند، به دلیل کوچه های تنگ منتهی به خانه مزبور، بازدیدکنندگان به مشکل برخواهند خورد. ما باید از هم اکنون این مسئله را بررسی کنیم.» در جلسه یادشده، حدود هفت الی هشت نفر حضور داشتند. در بدو امر پیشنهاد دادند که جلسه را در جایی برگزار کنیم که دور از مرکز شهر باشد تا بتوانیم با خیال راحت و بدون دغدغه بابت دستگیر شدن، بنشینیم و در این خصوص تصمیم بگیریم. قرار شد به منزل آقای صبوری برویم که واجد امتیازات یاد شده است و دارای وسعت خوبی هم می باشد.
در منزل آقای صبوری طرح اولیه تشکیل ستاد استقبال از حضرت امام در قم را ریختیم. بعد راجع به محل اسکان حضرت امام وارد مشاوره شدیم. بنده به نظرم رسید که باید این مسئله را با آقایان منتظری و اشراقی هم در میان بگذاریم و نظر آنان را هم جویا شویم. این کار به عهده من گذاشته شد.
در یکی از جلسات بهترین جا برای سخنرانیهای عمومی امام، مدرسه فیضیه اعلام شد. به خصوص که سخنرانیهای آتشین امام که مبدأ نهضت بود، در همین مدرسه انجام شده بود و بهتر بود که در این مقطع هم از این مکان علمی ـ سیاسی برای این منظور استفاده شود. در خصوص راه ورودی به مدرسه صحبت شد و برخی بر این عقیده بودند که راه ورود و خروج به مدرسه مناسب با اجتماعاتی از این دست نیست و مردم، به خصوص خانمها به مشکل برخواهند خورد. قرار شد که این اشکال اصلاح شود.
اما در خصوص محل زندگی امام، به اتفاق به این نتیجه رسیدیم که منزل سابق امام به هیچ وجه برای این منظور مناسب نیست و احتمال این که مردم بازدید کننده به خصوص خانمها زیر دست و پا بمانند، زیاد است. قرار شد جایی تهیه شود که هم نزدیک به مدرسه فیضیه باشد و هم مردم در آسایش باشند. قرار شد دنبال منزل مناسبی که امتیازات یاد شده را داشته باشد، بگردیم.
چند روز بعد عنوان شد که منزلی در خیابان ساحلی نزد حسینیه آیت اللّه مرعشی قرار دارد که در کنار خیابان است و متعلق به یکی از فرش فروشان قم است. قرار شد که ما برویم و آنجا را ببینیم. اگر پسند کردیم، اقدامات بعدی را انجام دهیم. وقتی به محل مراجعه کردیم، دیدیم که منزل مزبور، اعیانی و دارای اتاقهای متعددی است و محّوطه باز مقابل آن هم برای اجتماعات مناسب است. قرار شد که همان منزل برای اسکان امام در نظر گرفته شود.
برای ورود امام به محل سخنرانیشان در مدرسه فیضیه هم از قسمت شمالی مسجد اعظم راهی را به کتابخانه بالای مسجد اعظم گشودیم؛ تا وقتی حضرت امام وارد مسجد شدند، تحت حفاظت کامل، وارد کتابخانه شوند و در پشت جایگاه سخنرانی قرار گیرند.
بعد از آن بود که من عرض کردم: «امام تنها خودشان که نیستند. خانواده امام باید در اتاقهای مجزایی زندگی کنند» منزل مزبور از این جهت نقص داشت و اتاقهایش بزرگ بود، اما محدود بود. پیشنهاد شد که منزل دیگری را در آن حوالی برای خانواده امام پیدا کنیم و بعد از طریق راهروی کوچکی، این دو خانه را به هم مرتبط کنیم. این پیشنهاد مورد قبول قرار گرفت. بنده هم ریز این مسائل را با مرحوم آقای اشراقی در میان می گذاشتم و در خصوص کلیات هم نظر آقای منتظری را جویا می شدم. حتی یک بار به اتفاق آقای منتظری به مدرسه فیضیه رفتیم و خود را به لب پنجره کتابخانه که مشرف به حیاط فیضیه بود، رساندیم. در آنجا به اتفاق آقای منتظری در جای فرضی امام ایستادیم. من گفتم: «فرض کنید الان امام تشریف آورده اند و می خواهند از اینجا با مردم صحبت کنند. لب این پنجره که عملی نیست.»
در نهایت قرار شد که جایگاهی اختصاصی برای امام درست کنند. چند روز بعد طرح این جایگاه را نزد آقای منتظری بردند. آقای منتظری به من گفتند: «شما دستور ساخت این جایگاه را بده! وقتی آماده شد، من هم می آیم و نگاه می کنم.» حاصل کار جایگاهی بود که شما عکس آن را در تصاویر مربوط به آن ایام دیده اید. این جایگاه دارای پله هایی از آهن بود و امام می توانستند بعد از اتمام سخنرانی شان از طریق این پله ها پایین بیایند و سپس از راه پله های کتابخانه فیضیه بالا بروند و در اتاقی که برای ایشان در قسمت کتابخانه در نظر گرفته شده بود، استراحت کنند.
بعد از آماده شدن جایگاه، یک روز به اتفاق آقای منتظری به مدرسه فیضیه رفتیم. آقای منتظری وقتی جایگاه را دید، از آن بالا رفت و در جای فرضی امام نشست و رو به جمعیت فرضی ایستاد و به من گفت: «نه، چیز بدی نشده!»
بعد به مسجد اعظم رفتیم و قسمتهایی را که برای عبور حضرت امام در نظر گرفته بودند و حتی دیوارهای مزاحمی را که برداشته بودند، دیدیم. شهید عراقی در اولین روزی که مقدمات فوق را در مسجد اعظم فراهم می کردیم، به من گفت: «شما تمام تمرکزتان را روی مسئله رفت و آمد مردم و رفاه حال آنان گذاشتید و در خصوص امنیت جان امام فکر جدی نکردید.» یادآوری به جایی بود که به ضعف ما در زمینه مسائل امنیتی اشاره می کرد. با این حال برای شهید عراقی عذری دست و پا کردم که تا حدودی او را قانع کرد. گفتم: «من به شما قول می دهم که هیچ مسئله ای به وجود نخواهد آمد. مردم قم از دل و جان امام را دوست دارند و هیچکس به خودش اجازه نمی دهد که در چنین جوی بخواهد به امام سوء قصد کند.» بعدها به خودم گفتم: «تو با چه جرأتی این وعده را به عراقی دادی؟ به راستی اگر کسی در فکر سوء قصد بود، آیا نمی توانست فاجعه ای را خلق کند؟ و آیا برای بی مبالاتی ما عذری می توان تراشید؟»
به هر تقدیر این مرحله هم به پایان رسید و ما آماده استقبال از امام شدیم. در ستاد استقبال هر شب یا یک شب در میان، جلسه داشتیم و به اتفاق دوستان به بررسی مسائل و راه کارهای لازم برای استقبال بهتر از وجود ذی جودی که سالها از وطن دور بود و می آمد تا ایران را وارد مرحله تازه ای کند، می پرداختیم. مردم برای هرچه بهتر برگزار شدن مراسم به ما کمک می کردند و از کمکهای مالی و غیره دریغ نمی ورزیدند. قفسه ای که در بالای سر آقای سلیمانی مسئول امور مالی ستاد استقبال قرار داشت، پیوسته از اسکناس پر و خالی می شد و حساب و کتاب آن در دفاتر مخصوص ثبت می گردید. من از حیث رعایت حدود شرعی در مسائل مالی همواره دغدغه خاطر داشتم.(بخشی از خاطرات آیت الله یزدی؛ ص 272 - 275)
منبع: اوج عزت قم در ۳۲۸ روز؛ ص ۷۳ - ۷۷
انتهای پیام /*