سخنرانی مهم و پرارج امام خمینی در مدرسه ی فیضیه خط مشخصی را برای ملت روشن کرد. ایشان با توضیحات مفید خود در تمام ابعاد انقلاب، مردم را برای سرکوب کردن دشمنان انقلاب، هوشیار، تجهیز و مهیا می فرمایند. به خصوص با ادای جمله «من خادم شما هستم.» مسئولان را وادار به تواضع در برابر مردم می کنند.
این سخنرانی تاریخی، بعد از نخستین سخنرانی ایشان که در بدو ورودشان به ایران در بهشت زهرا انجام شد، دومین سخنرانی مهم امام است. در این سخنرانی حدود فعالیت مردم مشخص می شود. و بر لزوم حضور مردم برای ادامه انقلاب تأکید می شود و مهمترین مسأله تأکید امام بر جمهوری اسلامی است نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد. منحرفین و دشمنان انقلاب و اسلام در اینجا محک زده می شوند.
امام در این سخنرانی افکار مسموم غرب پرستان و شرق پرستان را مغشوش می کند و به ملت می آموزد که با دید بهتری مراقب باشند تا به سمت غرب و یا شرق کشانده نشوند و معیار تشخیص مردم را معین می کنند و از طرفی با تشویق کشاورزان و کارگران به کار کردن و دستور سازندگی خرابیها و دور ریختن آثار طاغوت از همه شئون زندگی، یک حکومت مستقل و متکی به خداوند را نوید می دهند.[۱]
آیت الله محمد یزدی خاطره ی جالبی از این سخنرانی دارند، ایشان یادآوری می کنند:
پس از تشریف فرمایی حضرت امام، قرار شد اولین سخنرانی را در مدرسه فیضیه انجام دهند. از قبل پیش بینی جایگاه مخصوصی را کرده بودیم. لذا تشریف آوردند همان جایگاه روی صندلی نشستند که عکسهایش موجود است. در این عکسها، آقای حسن صانعی بالای سرشان ایستاده اند و مرحوم آقای اشراقی و حسین آقا (پسر حاج آقا مصطفی)، پسر آقای اشراقی و بنده در کنار امام ایستاده ایم. در قسمت دیگر هم آقای منتظری و دیگر آقایان و فضلا حضور دارند. در اولین سخنرانی صحن مدرسه فیضیه مملو از جمعیت بود و صدا به صدا نمی رسد. ظاهراً وسایل صوتی هم جوابگوی آن فضا و شرایط نبود. سیل جمعیت گرمازا بود و با آنکه در فصل زمستان به سر می بردیم، ناچار شدند که روی سر مردم آب بپاشند تا از گرما کاسته شود.
مردم در اولین دیدار با حضرت امام در فیضیه، سراپا گوش بودند تا سخنان قائد عظیم الشأن خود را استماع کنند؛ کسی که تا پیش از آن تنها در نوارهایی که از نجف و پاریس به دستشان می رسید، صدای دلنواز او را شنیده بودند.[۲]
[۱] . گام به گام با انقلاب، ج ۲، ص ۵۱ - ۵۸
[۲]. خاطرات آیت الله یزدی، ص ۲۷۷ - ۲۷۹
منبع: اوج عزت قم در ۳۲۸ روز؛ ص ۱۰۸ - ۱۰۹