در سفری که به کردستان و آذربایجان غربی کرده بودم و با مردم سنندج و مهاباد و عزیزان کُرد و روحانیون و روشنفکران آن مناطق دیدار داشتم ، آنها نسبت به امام و انقلاب اظهار اخلاص زیادی می کردند، که حقیقتا تو دهنی محکمی به دشمنان و مدعیان و تفرقه افکنان بود. وقتی به تهران برگشتم ، خدمت امام راحل رسیدم و شرح آن دیدارها را برای ایشان گفتم؛ دیدم دل منور آن مرد خدا شاد شد وآثار آن در چهره ی پاک و مطهر ایشان آشکار گردید. خوب بیاد دارم که حضرت امام وحدت آفرینی می کردند. ما باید میراث امام را حفظ کنیم. و این روحیه باید در میان عموم اقوام و گروهها و مردم تقویت شود. باید همواره یک راز را که رمز پیروزی و توفیق در حفظ انقلاب است ،مورد توجه قرار دهیم و آن وحدت کلمه است. باید بهانه ها را دور ریخت. باید انگیزه های اختلاف را در درون خود کشت. باید طرح مسائل اختلاف انگیز را ممنوع دینی و شرعی دانست. بعضی ها به خاطر محدود بودن شعاع وجودشان خیلی نمی توانند زمینه ساز اختلاف و تفرقه باشند. ممکن است حداکثر بین چند نفر ایجاد اختلاف کنند – هر چند همین موارد جزیی هم حرام است و اشکال دارد- اما بعضی ها هستند که نقش و تاثیر و قوت وجودیشان طوری است که کمترین اشاره آنها – هرچند غیر عمد باشد- ممکن است موجب تفرقه و اختلاف شود.افرادی که حساس هستند و حرکات و حرف ها و اشاره و تصریح آنها در مردم اثر می گذارد، باید بیشتر مواظب باشند.کسانی که قلم در دستشان و تریبون در اختیارشان است و کسانی که در میان مردم از وجهه ای برخوردارند، باید خیلی مراقبت کنند. باید وحدت کلمه را حفظ کرد ؛این وصیت دائمی امام به همه ما و به همه اقوام کشور بود. شاید در طول ده سال بعد از انقلاب کمتر مساله ای به اندازه وحدت مورد تاکید آن بزرگوار بود. (منبع: حدیث ولایت ، جلد اول، ص 168و 121و123)
انتهای پیام /*