تیغ تیز اعتراضات دانشجویان بعد از تصرف سفارت امریکا، متوجه دولت موقت مهندس بازرگان شد؛ آنها حتی مدعی شدند که در داخل سفارت به اسناد و مدارکی دست یافته اند که نشان می دهد، دولت بر خلاف مسیر امام و انقلاب حرکت می کند. در این میان لغو قرار داد قدیمی همکاری ایران با امریکا (که در تاریخ ۱۴ اسفند ۱۳۳۷ منعقد شده بود) هم، نتوانست از شدت این حملات بکاهد. با طرح این مخالفتها و اعتراضات در هیأت دولت، آنها چاره کار را در استعفا دیدند. فکر آنها این بود که بدون اینکه امام و شورای انقلاب را در جریان بگذارند، به طور دسته جمعی استعفای خود را اعلام کنند و امام و شورای انقلاب را در مقابل یک کار انجام شده قرار دهند. آقای بازرگان، تا پیش از این تاریخ و به دلایل مختلف، دو سه بار قصد استعفا کرده بود، اما هر بار، امام با آن مخالفت کرده بودند؛ این بار نیز، امام چندان راضی به پذیرش این استعفا نبودند. اما وقتی این استعفا (۱۴ آبان ۱۳۵۸) مکتوب شد و این احتمال قوت گرفت که هدف استعفا تحت فشار قرار دادن امام و شورای انقلاب است، امام با این درخواست موافقت کردند و در جلسه ای که (در تاریخ ۱۵ آبان ۱۳۵۸)، با حضور آقای بهشتی، آقای موسوی اردبیلی و آقای باهنر برای بررسی این موضوع تشکیل شده بود، فرمودند: «من عقیده ام این است که استعفا را بپذیرم.» و همین طور نیز عمل کردند. به طوری که استعفای مهندس بازرگان را ـ که در آن وی بدون اشاره به مسأله اشغال سفارت امریکا و مسأله گروگانگیری، بر «مخالفتها و اختلاف نظرها» تأکید کرده و آورده بود: نظر به اینکه دخالتها، مزاحمتها، مخالفتها و اختلاف نظرها، انجام وظایف محوّله و ادامه مسئولیت را برای همکاران و اینجانب، مدتی است غیرممکن ساخته و در شرایط تاریخی حساس حاضر، نجات مملکت و به ثمر رساندن انقلاب بدون وحدت کلمه و وحدت مدیریت، مؤثر نمی باشد ـ پذیرفتند و شورای انقلاب را در فرمانی مأمور اداره امور کشور کردند.
(منبع: امام خمینی به روایت آیت الله هاشمی رفسنجانی؛ ص ۱۱۱ – ۱۱۲)
انتهای پیام /*