حضرت امام عارفی خدا خواه بود که باور داشت:
«ما خود هر چند ندانیم و نفهمیم،عاشق حق تعالی که کمال مطلق است و عاشق آثار او که جلوه کمال مطلق است می باشیم»
و بر این اساس چون انسان ها را هم از جلوه های خداوند متعال می دید، به آنها عشق می ورزید و به آنها به نظر رحمت و محبت می نگریست و این صحبت و رحمت را بی دریغ به موافق و مخالف خود اهدا می کرد.
وی در نامه عرفانی اخلاقی به فرزندش مرحوم حاج احمد آقا سفارش می کند که با تفکر و تلقین نظر خود را به همه موجوات و به ویژه انسان ها نظر رحمت کن ؛ و بر همین اساس است که خدمت به حق را در صورت خدمت به خلق محقق می بیند ویژگی مهم اندیشه حضرت امام در حوزه معرفت دینی نگاه اجتماعی به اسلام است و اینکه اسلام را صرفا برای روی منابر و لای کتاب های و حتی کارهای صرفا تحقیقاتی توصیف نمی کرد. از دید او اسلام در صحنه اجتماع و با سیاست و اداره امور اجتماعی و فردی مردم، در نقش واقعی خویش ظاهر می شود.
بنابراین حضرت امام با این دید و براساس آموزه های اسلامی،برای مردم حقوقی قائل بود که از آن جمله است:که حضرت امام قولا وعملا اعتقاد داشت که یکی از وظایف رهبران جامعه و شاید اساسی ترین وظیفه آنها آگاهی بخشی به مردم نسبت به حقوق خویش است.
او باور داشت که مسلمانان باید آزاد اندیش، آگاه به حقوق خود و وظایف مسئولین و صریح در بیان حقایق بار بیایند و با این دید بر خلاف رویه معمول که روی سخن علما و اغلب مصلحین اجتماعی با خواص بوده از اولین روزهای شروع مبارزه به جز یکی دو مورد در تمام اعلامیه ها روی سخنش با مردم بود و این رویه در بعد از پیروزی انقلاب هم کماکان دامه یافت.
انتهای پیام /*