پرتال امام خمینی: حضرت علی اکبر سلام الله علیه در یازدهم شعبان سال ۳۳ هجری متولد شدند. ایشان پسر بزرگ امام حسین علیه السلام بودند و در کربلا اولین شخصی از اهل بیت علیهم السلام بودند که به میدان رفته و به شهادت رسیدند.آنچه در ادامه می خوانید مقاله ای منتشر شذه در دومین کنگره بین المللی امام خمینی (س) و فرهنگ عاشورا است که از نظر می گذرد:
سخنی از امام خمینی(قدس سره) درباره علی اکبر(ع)
«حضرت علی بن الحسین(ع) در آن بحبوحۀ کذایی که بود، راجع به اینکه همه اصلاً مقدر است که باید کشته بشوید این طور نقل می‌کنند... عرض کرد به امام(ع) که: او لسنا علی الحقّ، ما بحق نیستیم؛ فرمود: چرا. گفت: فاذاً لا نبالی بالموت، پس چرا بترسیم از مردن؟ وقتی ما بحقیم» (صحیفه امام، ج9، ص 414-412)
ستاره‌ای فروزان
حماسه شکوهمند کربلا که با ایثار شگفت انگیز حضرت امام حسین(ع) و یاران وفادارش انجام پذیرفت، همچون منشوری منور از درخشندگی و فروزندگی ویژه‌ای برخوردار است و هیچ حادثه‌‌ای در مسیر تاریخ تشیع همتایی با آن را ندارد و با گذشت پرتوش پرنور، پیامش زیباتر، و وارسته همچون ستارگانی در منظومه تابناک خورشید کربلا (حضرت امام حسین(ع)) به پرتو افشانی پرداختند و بوستان محمّدی و گلستان علوی را معطّر ساختند.
یکی از چهره‌های با شکوه این منظومه منور حضرت علی اکبر(ع) فرزند ارشد حضرت امام حسین(ع) است، همان رادمردی که در بیت امامت و بوستان ولایت پرورش یافت و در جهت حمایت از ارزشهای الهی و زنده کردن سنت محمدی(ص) به امداد پدر بزرگوار خویش شتافت و پس از به تصویر کشیدن زیباترین صحنه شهامت، به فیض عظمای شهادت نایل آمد.
این نامدار عرصه فداکاری در جرگه قهرمانان راستینی است که به انسانیت و فضیلت، زندگی بخشیده‌اند. او در راه حراست از شعله مقدسی که از هر سو تند بادهای حوادث بر آن می‌وزید، جان خویش را سخاوتمندانه بخشید و با این ایثار خود موجب شد تا ظلم و خیانت و جنایت نتواند با مخفی کردن خویش در ظاهری آراسته و مردم فریب، اندیشه‌ها را به جمود و زشتی و سکون وادارد.
فریاد پیکارگرانی چون علی اکبر بود که بر سینه تخته سنگها اصابت کرد و از آنها گذشت و تا کرانه‌های مکان پیش رفت و از حصارهای زمان گذشت و سروش رهایی را به گوش انسانهای مشتاق حق و تشنه فضیلت رسانید. او در خفقان خونینی که همۀ حلقومها را از رعب و وحشت خاموش کرده بود، فریاد کشید و به صف ستمگران عصر یورش برد و جان خویش را دلیرانه بر سر این خروش نثار کرد. گرچه به ظاهر این فریاد اعتراض را در گلویش خاموش نمودند، اما انعکاس آن در فضای تاریخ تشیع جاودانه پیچید و در گذرگاه پر پیچ و خم تاریخ که قافله انسانها از آن شتابان می‌گذرد، تا ابد طنین افکن است.
گلی در بوستان ولایت
علی اکبر در خاندان عصمت، بوستان طهارت و منزل امامت مراحل تربیتی خویش را سپری کرد و از این جهت شرافت و وارستگی این خاندان در وجودش تجلی یافت.
او پرورش یافته سومین فروغ امامت است که به فضیلت، حمیت، غیرت و شجاعت آراسته و بر فرازین قله کمال و کرامت و معرفت قرار گرفته است.
در صورت و سیرت و بیان به رسول اکرم(ص) شباهت داشت و در وقار، متانت و گشاده‌رویی به کمالاتی دست یافت. احترامی که برای پدر قایل بود، از روابط پدر و فرزندی فراتر می‌رفت، زیرا در تمامی مراحل زندگی مطیع امر آن امام بود و رضایت و اجازه او را در رفتار و اعمال خویش شرط اساسی موفقیت می‌دانست. به سبب تربیت
خانوادگی و حالتی از پروا پیشگی که به دست آورده بود، منزه از کردار ناروا و رفتار مذموم گردید و درستی باطن و اخلاص در نیت و صداقت در بندگی خداوند رتبه معنوی او را افزون ساخت.
جامعترین و بهترین سخن در خصوص معرفی فضایل او همان بیانات حضرت امام حسین(ع) است که وقتی جوانش عازم میدان نبرد با اشقیا بود، به زبان جاری ساخت و او را در خلق، خُلق و منطق و بیان به جدش رسول اکرم(ص) تشبیه نمود و اندوه خود را به خاطر مفارقت او اعلام کرد و بر قاتلانش نفرین فرستاد. ارزش معنوی این جوان تا به آن اندازه است که پدر بزرگوارش با آن مقام عصمت و امامت، زندگی پس از او را فنا و مرگ و زیستن با او را حیات واقعی می‌داند: ادامه مقاله را در اینجا بخوانید
منبع: مجموعه مقالات دومین کنگره بین المللی امام خمینی (س) و فرهنگ عاشورادفتر اول؛ صفحه 353