خبرنگاری که با رهبران بزرگ دنیا مصاحبه کرده بود، بعد از رحلت امام آمده بود و اصرار داشت که از اتاق امام عکس بگیرد. اتفاقاً عکسهایش هم دقیق و هنری بود و هر کس که می دید می گفت پیداست که عکاس زبده ای است. به اتفاق وارد اتاق امام شدیم. وقتی چشمش به جانماز امام افتاد، خود را کنار کشید و نزدیک نشد و گفت: این محل، محل مقدسی است و من به پاس احترام نزدیک نمی روم. بعد به سمت چمدان امام رفتیم. داخل چمدان لباسهای امام، بلوز بافتنی و پیراهن و زیرپیراهنی و شلوارشان بود. یک میخی هم بالای چمدان بر دیوار بود که قبا و عبایشان آویزان بود. من گفتم: می توانی درون آن را ببینی، گفت: نه، من دست به چمدان ایشان نمی زنم؛ شما در چمدان را باز کن تا از داخل آن عکس بگیرم. می گفت: ایشان یک مقام معنوی خاصی دارند و من به خاطر احترام به ایشان، دست به لوازم و وسایل نخواهم زد. بعد گفت: کمد لباسشان کجاست؟
گفتم: همینه. گفت: لباسشان؟ گفتم: همه همین است. سه تا پیراهن، سه تا شلوار، سه تا زیرپوش. مترجم گفت: می پرسند کمد لباسشان کجاست؟ گفتم: کمد همین است. گفت: این لباس مجموعۀ مردی است که دنیا را تکان داد؟!
منبع: یک ساغر از هزار: سیری در عرفان امام خمینی (س)؛ ص 549