پرتال امام خمینی(س): مستحب در مقابل مکروه به عملی گفته می شود که انجام آن رجحان دارد؛ اما واجب نیست. این دو واژه اصطلاحی فقهی است و در بین احادیث کمتر به کار رفته است، بلکه در زبان احادیث بیشتر از معادلهای آن مانند " نافله"، "حسنه" و "عبادت" یاد شده است و مراد از آن، عبارت و حسنه ای است که واجب نیست و فرد به انگیزه ثواب آن را انجام می دهد و پروردگار متعال آن را وسیله تقرب بیشتر بندگانش به خود قرار داده است و بدین جهت، مستحب خوانده می شود که بنده با انجام آن، در معرض محبت بیشتر خداوند قرار می گیرد،
حضرت امام حتی در ریزترین و جزئی ترین شئون زندگی، نه فقط ملتزم به انجام واجبات و اجتناب از محرمات بودند که در سُنن و آداب مستحبه نیز همین التزام را داشتند و بالاتر اینکه در دَوَران امر بین مباحات و مستحبات، مقیّد به انتخاب اصلح و احسن بودند و به مستحبات عمل می کردند. در مجموع، می توان گفت زندگی ایشان تجسمی از فرهنگ کامل اسلامی بود؛ از باب مثال، طی ده ها و صدها بار که اتفاق می افتاد برای تشرّف خدمت ایشان، لازم بود برای ورود با دقّ الباب به در یا غیر آن اذن گرفته شود، حضرت امام به جای آنکه از کلمه «بفرمایید» استفاده کنند، می فرمودند: «بسم الله» و با آن که «بفرمایید» کلمه مطبوع و متعارفی است به جای آن از کلمه «بسم الله» استفاده می کردند که ضمن ذکر نام خدا، با استعاره ای لطیف اجازه ورود و آغاز دیدار را با نام خدا قرین می کردند.
همین راه و روش الهی امام بود که جامعه را به سوی شعائر و ارزش های اسلامی سوق داد و حتی در ساده ترین امور، فرهنگ اسلامی را گسترش داد؛ تا آن جا که پیروان و رهروان راهش به جای کف زدن در مقام تشویق و تأیید، تکبیر و صلوات را برگزیدند و به جای کلمه بیگانه «مرسی» در مقام سپاس گزاری، مقید به گفتن «الحمد لله» شدند. (به نقل از حجت الاسلام والمسلمین محمدحسین رحیمیان)
منبع: (بر ساحل آفتاب؛ ص ۲۶۶ - ۲۶۵)