برادری با فرض داشتن برادر (چه ژنی، خونی و رضاعی؛ چه اعتقادی، مرامی و مسلکی) معنا دارد. یعنی بدون وجود برادر، رفتار برادرانه قابل بروز نیست. لذا در ساحت سیاست وجود گروهها، جناح ها، احزاب، جمعیت ها و جریان های فکری، مفروض گرفته شده و از نظر منطقی نسبت به همگرایی و برادری اولویت دارد. بنابراین با فرض به رسمیت شناختن تعدد سلیقه، فکر، نظر، تفاوت رای، و نیز با فرض به وجود آمدن گروه ها یا انشعاب یک گروه از گروه دیگر و یا به وجود آمدن یک تشکل جدید با رویکردهایی غیر از رویکردهای اسلاف به موضوعات، آنگاه توصیه امام(س) به همگان مشی برادری می باشد. بدیهی است که هیچ برادری با برادر خود از همه جهات یکی و هم فکر و هم جهت نیست، حتی برادران دوقلوی تربیت شده در یک خانه؛ چه رسد به برادران فکری و اعتقادی در یک جامعه بزرگ با تعدد قومیت ها و تفاوت های زبانی، فرهنگی، سطح دانش و غیره. بنا براین وجود تعدد گروهها مفروض امام(س) بوده است و با چنین فرضی توصیه های موکدی داشتند که به منشور برادری شهرت یافت. حال اگر کسانی تصور کنند همه گروهها باید یکی شوند و اگر گروهی با گروه دیگر همفکر نبود باید طرد شود، معلوم می گردد که هم با مبانی اولیه سیاست بیگانه هستند و بدیهیات آن را نمی بینند و هم درکی از مفهوم برادری ندارند. البته حضرت امام(س) در زمینه برادری سخن بسیار گفته اند و منشور برادری یکی از سخنان ایشان در زمینه پذیرش و به رسمیت شناختن جریان ها و گروههای مختلف در جامعه است و با چنین فرضی توصیه اکید می شود که همه گروه ها به رغم انتقاد به یکدیگر، اصول مشترک را گم نکنند و با به رسمیت شناختن همدیگر رفتاری برادرانه داشته باشند و نه رفتار حذفی.
اگر منشور برادری با تامل خوانده شود یکی از بطن های آن اینگونه عیان می گردد که فقط با به رسمیت شناختن تفاوت های جدی گروههای مختلف است که برادری می تواند عرصه ظهور یابد. البته مخاطب عام منشور برادری هر فرد و گروهی است که سیاست نه شرقی، نه غربی و جمهوری اسلامی را قبول داشته باشد.
انتهای پیام /*