من همیشه در سفرهایی که به شهرستانها می روم به دوستان می گویم محبت می کنید به من می گویید، سخنرانی کردی چقدر خوب بود اما عیب هایش را نگویید ما رشد نمی کنیم ممکن است گاهی فلان عیبی را هم بگویند من ته دلم ناراحت بشوم من هم انسان هستم، ممکن است احساسم جریحه دار بشود من هم انسان هستم ممکن است احساسم جریحه دار بشود. اما باز این جریحه دار شدن احساس سبب نمی شود. من باز از آن اصرار خودم دست برنمی دارم باز هم می گویم دوستان اگر عیبی در کار ما هست بگویید یعنی می سازم با این جریحه دار شدن احساس. اگر بخواهیم تکامل پیدا کنیم باید ساخت. اگر ما نتوانیم در داخل خودمان صریحا از هم انتقاد کنیم کارمان پیش نمی رود. انتقاد و صراحت لازم نیست با خشونت و با آهنگهای تلخ همراه باشد، می تواند شیرین باشد حالا عرض می کنم که باید صراحت ولو شیرینش وجود داشته باشد.
منبع: (بهشتی از زبان بهشتی؛ ص ۶۸)
انتهای پیام /*