واقعاً از آغاز انقلاب تاکنون، تأکید امام و مسئولان بر محوری بودن نقش و حق مردم بوده است. ایشان همواره می گفتند: «حکومت، مردمی است و حرف مردم ملاک است.» در زندگی امام هیچ چیز غیر از مردم نبود. به عنوان دستاوردی جدید، مشارکت و حق مردم، حرف تازه ای نیست. این حرف امام از چهل سال قبل بود. از اول هم همین بود. غیر از این هم، راهی نبود. مگر در زمان جنگ، امام به غیر از مردم اتکّا کردند؟ امام قبل از جنگ، بسیج مستضعفین را درست کرده بودند برای دفع خطرات، مگر در سالهای آخر پیروزی انقلاب، سال ۵۶ به بعد، امام به شخصیتها و احزاب اجازه محور شدن را می داد؟ این شیوه امام خیلی کارایی دارد، ما به عنوان حرکت سیاسی، اهمیّت زیادی برای آن قائل هستیم. بعد هم شما دیدید تا آخر عمرشان هیچ وقت اجازه ندادند کسی بر خلاف اراده مردم کاری بکند. اسلام محور اول بود. وقتی که اصول اسلام مطرح است اگر مردم نخواهند، امام نمی توانند از آن بگذرند. اسلام محور کار ایشان بود. این کار خیلی بزرگی بود. آشوبهای دو سال اول بعد از انقلاب که در سایه تدبیر امام، این قضیه برطرف شد، چیزی بود که خارجیها و محافل داخلی فکر می کردند این انقلاب را از پای در می آورد، انقلابی که هنوز ارکان خودش را نتوانسته شکل بدهد تا با آن آشوب وسیع و ترورهای عجیب و غریب و انفجارها و فتنه ها و با آن همه روزنامه و مجله که از هر کوچه یک مجله بیرون می آمد و فتنه گری می کرد و با برنامه های وسیع که خارجیها داشتند و تبلیغات عجیب و غریب می کردند و تحرکاتی که لیبرالها داشتند و اصولاً محتوای انقلاب را محتوای غربی و فرهنگ غربی می خواستند. در آن شرایط، تثبیت انقلاب، جز با همّت مردم نمی شد.
من مطمئنم حضور مردم در صحنه بعد از انفجار حزب و دفتر نخست وزیری و بعد از شهید شدن هر شهیدی، عظیمترین عامل ثبات کشور بود. اینها با تدبیر امام بود که انجام می شد.
(منبع: امام خمینی به روایت آیت الله هاشمی رفسنجانی؛ ص ۲۷۶ – ۲۷۷)