۴۳ سال پیش در چنین روزی، دوم مهر سال ۱۳۵۷ هجری شمسی نیروهای امنیتی رژیم بعث عراق در راستای همکاری با رژیم شاه، منزل حضرت امام خمینی (س)، را در نجف محاصره کردند. رژیم سابق عراق به دلیل روابط حسنه ای که با رژیم شاه داشت، از امام خمینی (س) خواست از مصاحبه با خبرنگاران، صدور اعلامیه و ایراد نطق و خطابه درباره اوضاع ایران و علیه رژیم شاه خودداری کند، اما امام خمینی (ره) در پاسخ آنان فرمود: «من هرجا که باشم به وظیفه شرعی خویش عمل می کنم.» اندکی بعد دولت وقت عراق امام خمینی (ره) را وادار کرد عراق را ترک کند و بدین ترتیب مقدمات هجرت تاریخی حضرت امام (ره) به پاریس و زمینه های اوج گیری و پیروزی انقلاب اسلامی مهیا شد.
امضای موافقتنامه ۱۹۷۵ الجزایر بین شاه و صدام معاون وقت رئیس جمهور عراق که در راستای اهداف آمریکا در منطقه بود موقتاً به خصومتهای میان بغداد و تهران پایان داد. این انس و الفت ایجاد شده بین دو کشور، شرایطی به مراتب دشوارتر از گذشته در مسیر مبارزات امام خمینی (س) پدید آورد. در یکی دو ملاقات مابین حضرت امام و بعضی سران امنیتی رژیم عراق عدم فعالیت سیاسی امام علیه رژیم شاهنشاهی ایران خواسته شد که با امتناع امام خمینی مواجه و به دنبال آن روز اول مهرماه ۱۳۵۷ منزل امام خمینی (س) در نجف اشرف تحت محاصره نیروهای امنیتی قرار گرفت و قضیه تا آنجا پیش رفت که نهایتاً منجر به مهاجرت امام به پاریس و باعث سرعت بخشی به روند انقلاب گردید.
حجت الاسلام سید احمد خمینی در این رابطه در خاطرات خود نوشته است:
«دولت عراق قادر به کنترل امام خمینی نیست. اوایل مهرماه 57 مقامات امنیتی و سعدون شاکر رئیس سازمان امنیت عراق در چند مرحله ملاقات، با تهدید سعی می‌کنند امام را از ادامه فعالیتهای سیاسی باز دارند. حضرت امام در یکی از سخنرانیهای خود به نمونه‌ای از این ملاقاتها اشاره کرده و می‌فرمایند: «... ایشان به طور رسمی گفت ما چون تعهداتی با دولت ایران داریم از این جهت نمی‌توانیم تحمل کنیم که شما اینجا فعالیت بکنید... شما نباید چیزی بنویسید، یا صحبتی بکنید، یا نواری پر کنید و بفرستید، برای آنکه این مخالف تعهدات ماست. من به او گفتم که این تکلیف شرعی من است. و شما هم هر تکلیفی دارید عمل کنید».
منبع: (دلیل آفتاب؛ خاطرات یادگار امام؛ ص ۴۸)
انتهای پیام /*