به دنبال فشار رژیم بعث عراق به امام و اخراج ایشان، امام خمینی (س)در چهاردهم مهر ماه سال ۵۷ به پاریس وارد شدند و در پیامی خطاب به ملت ایران چنین مرقوم کردند.
بسم اللّه الرحمن الرحیم
3 ذی‌القعدة الحرام 98
سلام و تحیت بر برادران غیور ایرانی که برای رهایی از حکومت طاغوت و خاتمه دادن به چپاول غارتگران بین‌المللی و نفتخواران بپاخاسته‌اند. درود بر مسلمانان بیداری که از حمله های پی‌درپی دژخیمان شاه، هراس به خود راه نداده و راه اسلام و شهدای مجاهد حق را در پیش گرفته و اساس ستمگران را متزلزل نموده و با تظاهرات مردانۀ خود پشت استعمارگران مفتخوار را به لرزه درآورده‌اند.
اکنون که من ـ به ناچار ـ باید ترک جوار مولا امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ را نمایم و در کشورهای اسلامی، دست خود را برای خدمت به شما ملت محروم ـ که مورد هجوم همه جانبۀ اجانب و وابستگان به آنان هستید ـ باز نمی‌بینم و از ورود به کویت با داشتن اجازه ممانعت نمودند، به سوی فرانسه پرواز می کنم. پیش من مکان معینی مطرح نیست؛ عمل به تکلیف الهی مطرح است، مصالح عالیۀ اسلام و مسلمین مطرح است. ما و شما امروز که نهضت اسلامی به مرتبۀ بسیار حساس رسیده است مسئول هستیم؛ اسلام از ما انتظار دارد. چشم جهانیان امروز به سوی شما ملت غیور دوخته شده. دولت های استفاده‌طلب به مطالعۀ روحیه و مقدار پشتکار ملت ما پرداخته‌اند. شما مردان و زنان تاریخ باید پایداری در راه کوبیدن ستمکاران و دفاع از حق را به جهانیان و نسل های آینده ثابت کنید.
من در حال گرفتاری ها و اشتغالات اخیر، اخبار ایران و قیام های پی‌درپی نقاط مختلفه را مثل کرمانشاه و بعض مناطق کردستان و قتلهایی که به دست دژخیمان شاه واقع شده می شنیدم، و هم متأثر و متأسف بوده و هستم و هم امیدوار و سربلند؛ امیدوار به شجاعت ملت بزرگ، و سربلند از فداکاری آنان در راه اسلام و مستضعفین. سربلند باد ملتی که با فداکاری خود قدم در راه پیروزی حق برداشت و سدهای مانع از آن را یکی پس از دیگری شکست! پیروز باد رادمردانی که با خون خود عزت برباد رفته را باز گرفت و عظمت پایمال شده به دست سلاطین ستمگر را باز یافت! من وقتی مطالعۀ روحیۀ مردان و زنانِ جوانْ از دست داده را می کنم که شجاعانه در مقابل مصایب ایستادگی کرده و می‌کنند، برای خود احساس شرمندگی می کنم. من می‌بایست با مصیبتهای شما قدم به قدم همراه و آنچه شما دیده‌اید دیده باشم؛ مع‌الأسف نتوانستم در بین شما باشم و آنچه شما لمس کردید بکنم لکن از این راه دور، چشمم به شما روشن و قلبم برای امت اسلامی می‌تپد. از خداوند تعالی عظمت اسلام و مسلمین و کوتاه شدن دست اجانب و وابستگان آنان را مسئلت می نمایم.
روح اللّه الموسوی الخمینی"
صحیفه امام؛ ج ۳، ص ۴۸۱-۴۸۲