پرتال امام خمینی(س): امام راحل در سوم آبان سال ۱۳۵۸ در یک سخنرانی در جمع تعدادی از پاسداران انقلاب اسلامی در باره شأن فقیه در اسلام می فرمایند:
اسلام دین قانون است. پیغمبر هم خلاف قانون نمیتوانست بکند، نمیکرد هم، البته نمیتوانست هم بکند. خدا به پیغمبر میگوید که اگر یک حرف خلاف بزنی، رگ وتینت را قطع میکنم. حکم قانون است. غیر از قانون الهی کسی حکومت ندارد. برای هیچ کس حکومت نیست، نه فقیه، و نه غیر فقیه، همه تحت قانون عمل میکنند. مجری قانون هستند همه، هم فقیه و هم غیر فقیه همه مجری قانوناند. فقیه ناظر بر این است که اینها اجرای قانون بکنند؛ خلاف نکنند؛ نه اینکه میخواهد خودش یک حکومتی بکند، بلکه میخواهد نگذارد این حکومتهایی که اگر چند روز بر آنها بگذرد برمیگردند به طاغوتی و دیکتاتوری، میخواهد نگذارد بشود. زحمت برای اسلام کشیده شد، خونهای جوانهای شما در راه اسلام رفت، حالا ما دوباره بگذاریم اساسی [را] که اسلام میخواهد درست بکند و زمان امیر المؤمنین بوده و زمان رسول اللَّه- صلی اللَّه علیه و سلم- بوده، بگذاریم اینها را برای خاطر چهار تا آدمی که دور هم مینشینند و پاهایشان را روی هم میاندازند، و عرض میکنم چای و قهوه میخورند و قلمفرسایی میکنند؟ مگر ما میتوانیم اینها را بگذاریم؟ مگر ما میتوانیم؟ جائز است برای کسی، برای یک مسلمانی که تمام این خونهایی که ریخته شده هدر بدهد و اسلام را بگذارد کنار؟ به جهت اینکه یک همچو ولایت فقیهی نداریم»! خوب، شما نمیدانید. شما فقیه را اطلاع بر آن ندارید که میگویید ما ولایت فقیه نداریم. این طور ولایت فقیه از روز اول تا حالا بوده. زمان رسول اللَّه تا حالا بوده. این حرفها چه است که میزنند اینها؟ این اشخاص غیر مطّلع بر فقه، غیر مطّلع بر مجاری امور، این حرفها را میزنند و اذهان را مشوب میکنند. و اشخاص خیال میکنند که خیر، اینها نشسته اند اینجا برای سرمایه دارها! این هم یک حرفی بود که حالا، امروز، من شنیدم که برای سرمایه دارها! آقا، مسأله این حرفها نیست. این مطالب تبلیغات است. هیچ ابداً دنبال این مطلب نباشید که اینها چی. اینها اشخاص صالح اند، دائماً مشغول کار هستند. آنهایی که از اسلام میترسند البته باید به همه چیز اشکال بکنند، به همه چیز اشکال دارند. از آن طرف، به هر فردی که پیش میآید اشکال دارند، از آن ور هم به هر جمعی که پیش میآید اشکال دارند. هر که بگوید اسلام، اینها به او اشکال دارند! صحیفه امام، ج۱۰، ص: ۳۵۳
انتهای پیام /*