آنچه در ذیل می آید، پاسخ امام به درخواست عروس خود برای سرایش اشعار عرفانی و نگارش تذکرات اخلاقی است:
پاسخ امام به درخواست خانم فاطمه طباطبایى برای سرودن اشعار و تذکرات اخلاقى
زمان: 30 اردیبهشت 1364/29 شعبان 1405.
مکان: تهران، جماران
موضوع: یادنامه امام درباره اشعارشان و تذکرات اخلاقى
مخاطب: طباطبایى، فاطمه
بسمه تعالى
عاقبت، اصرار مکرر فاطى* غلبه کرد، و من از این چاه خشکیده براى خاطر او چند دَلوى آب گل آلود کشیدم. من نه شاعر بوده و نه هستم؛ و نه دعوى آن دارم. اکنون که به سن کهولت رسیده و اگر فى‌المثل چیزى داشته ام ته کشیده، و با دفترى سیاه و کوله بارى از گناه به درگاه او- جلّ و علا- به امید بخشش و رحمت رو آوردم، اعتراف دارم که نقطه سفیدى در نامه عمل ندارم؛ چون حسنات تخیلى و طاعات صورى ام سیئاتى است که از حد خودپرستى و خودخواهى فراتر نرفته و حجاب هاى ظلمانى و وساوس شیطانى بوده؛ ظُلُماتٌ بَعضُها فَوقَ بَعضٍ، که باید از آنها بیش از معاصى استغفار کنم، و از خود و عمل خود مأیوسم، لکن از فضل خداى متعال و رحمت او- جل و علا- مأیوس نیستم و به رحمت و نعمت واسعه او امید بستم.
و تواى دخترم به خود آى، و از خود سفر کن؛ یا لااقل به خیال سفر باش. و بدان آنچه شنیدیم از طبلى میان تهى بوده؛ و آنچه گفتیم لقلقه لسان. خداوند به رحمت خود تو را یارى دهد که چون نویسنده، عمر را صرف لایعنى نکنى . تاریخ 29 شعبان 1405
روح اللَّه الموسوى الخمینى
* خانم فاطمه طباطبایی، همسر آقاى سید احمد خمینى
(صحیفه امام، ج19، ص: 264)