یک بار، هنگامی که حضرت امام (ره) به حرم مطهر حضرت امیرالمؤمنین (ع) مشرف شده بودند ـ با آنکه معمولا کمتر به این سو و آن سو نگاه می کردند و مخصوصاً در حرم مطهر توجهی به امور ظاهری نداشتند ـ در حال عبور از رواق مطهر متوجه شدند که یکی از زوار روی زمین افتاد و عتبه مبارکه را می بوسد. ایشان نسبت به این صحنه خیلی سریع و تند واکنش نشان دادند و به یکی از آقایانی که همراه معظم له بود، فرمودند: «به این آقا بگویید بلند شود و این کار را نکند».
البته آن توجه و عکس العمل حضرت امام در برابر این مسأله نسبت به سایر رویدادها، شاید یک امر استثنایی بود. دلیل آن تا آنجایی که برای ما قابل درک بود، دو نکته مهم بود. یکی آن که انجام این کار، فی نفسه معمولا شکل و هیبت سجود را پیدا می کند و سجده، جز در پیشگاه خداوند متعال جائز نیست. دیگر آنکه از این کار و امثال آن دشمنان اسلام بهره برداری نموده و شیعیان را متهم به شرک و بی دینی کرده اند. با آنکه نیت و قصد صاحبان این گونه اعمال، چیز دیگری بوده و هرگز قصد سجده کردن را نداشته اند. و حتی سجده بر غیر خدا را استنکار می کنند، ولی مغرضان و دشمنان بیدار، از این گونه اعمال همواره برای متهم کردن شیعه و لکه دار کردن مکتب تشیع و بدبین کردن برادران اهل سنت نسبت به شیعیان سوء استفاده کرده اند. به همین جهت، امام که به شدت به مسأله وحدت بین صفوف مسلمانان و ریشه کن کردن بهانه ها و دستاویزهای موهوم و منفی، حساس بودند، این عمل را نهی فرمودند.
منبع: خاطرات از حجت الاسلام والمسلمین خسروشاهی