۳ اسفند ۱۳۶۷ ش ـ (۱۵ رجب ۱۴۰۹ ق) ـ پیام تاریخی امام خمینی معروف به منشور روحانیت (تعیین استراتژی نظام و رسالت حوزه‌های علمیه) محسوب می شود. حضرت امام خمینی(س) خطاب به روحانیون، مراجع، مدرسین، طلاب و ائمه جمعه و جماعات پیامی صادر کرده‌اند که ضمن تعیین استراتژی نظام جمهوری اسلامی ایران رسالت حوزه‌های علمیه را برشمرده‌اند. در این پیام که به واقع به عنوان «منشور روحانیت» نام گرفت، بر نقش فقها و علما در بعد خدمات علمی، پشتیبانی و همنشینی با محرومین و مستضعفین، پیشتازی روحانیت در نبرد همیشگی حق علیه باطل، دشمنی استکبار و استعمار با روحانیت و حیله‌ها و ترفندهای گوناگون آن، صداقت و درستکاری، رعایت همیشگی زی طلبگی، اشاره به سیر مبارزاتی روحانیت به‌ویژه در انقلاب اسلامی، خطرات و آسیب‌های فرا راه روحانیت همچون وجود روحانی‌نماها، مقدس‌مآبها، متحجرین و کج‌فهمان، روحانیت درباری، لزوم حفظ وحدت و صمیمیت در عین اختلاف سلائق، نقش روحانیت در جنگ تحمیلی و غیره مطالبی مطرح شده است. مطالب این پیام در قالب عباراتی روان با ادبیاتی چنان فاخر و شعف‌انگیز بیان شده است که خواننده را به نهایت شور و اشتیاق می‌کشاند و با خود به دنیای علم و حکمت و عرفان و معرفت رهنمون می‌سازد:
«سلام بر حماسه سازان همیشه جاوید روحانیت که رساله علمیه و عملیه خود را به دم شهادت و مرکب خون نوشته اند و بر منبر هدایت و وعظ و خطابه ناس از شمع حیاتشان گوهر شبچراغ ساختهاند. افتخار و آفرین بر شهدای حوزه و روحانیت که در هنگامه نبرد رشته تعلقات درس و بحث و مدرسه را بریدند و عقال تمنیات دنیا را از پای حقیقت علم برگرفتند و سبکبالان به میهمانی عرشیان رفتند و در مجمع ملکوتیان شعر حضور سروده اند.» (صحیفه امام، ج۲۱، ص ۲۷۳)