ماه شعبان مقدمه یک ضیافت بزرگ است

پرتال امام خمینی(س): یادداشت 374/ حجت الاسلام والمسلمین ساعدی

بسم الله الرحمن الرحیم الحمد لله رب العالمین و الصلاة و السلام علی سیدنا و نبینا محمد و آله الطاهرین. و هذا شهر نبیک سید رسلک شعبان الذی حففته منک بالرحمة و الرضوان. امیدواریم خداوند این ایام را بر همه مسلمین و پیروان حضرت پیامبر و ارادتمندان اهل بیت و دلدادگان حضرت بقیة الله الاعظم و همه شما و همه ما مبارک و پربرکت و قرین عزت و سعادت فرماید به برکت صلوات بر محمد و آل محمد.

هرچه درباره ماه شعبان المعظم بگوییم کم گفته و شنیده‌ایم و کم هست ادراک بشر. درست است که آدمی مثل من به جهت کورباطن بودن، ضعف ادراک نمی‌تواند اعماق مطلب را خوب ببیند. اما عظمت را انسان می‌ تواند از ماوقع و آنچه که در این ایام می‌گذرد و گفته‌اند و شنیده‌ایم، نفس بزرگی مطلب را انسان می‌تواند علی‌رغم کوتاهی نظر که متأسفانه امثال من گرفتارش هستند برسد. در مناجات شعبانیه دریایی از معارف و افق‌های روشن پیش‌روی بشر هست. مهم است که ببینیم ما را به چه چیزی توجه می‌دهند. خدا رحمت کند و با اهل بیت پیامبر محشور بفرماید حضرت امام را، به این نکته بسیار توجه می‌کردند. اما در عین حال که یک حاکم و سیاستمدار، حکمران بودند اما در عین حال افق سعادت‌بخش برای انسان و بشر را هرگز گم نکردند و همواره همه را توجه می‌دادند. در صلوات شعبانیه فراز کوتاهی که خدمتتان عرض کردم و در وقت ظهر این صلوات تلاوت و قرائت می‌شود، می‌بینیم که حضرت ماه شعبان را اینطور به ما معرفی می‌کند. خطابش هم با خداست. خطاب به پروردگار متعال عرضه می‌دارد که این ماه، ماه پیغمبر توست. ماه سید و آقای رسولان تو، طبیعتا وقتی ماهی که به سید رسولان و  پیامبران و سیدالمرسلین تعلق داشت، طبیعتا اول کسی که حرمت این ماه را نگه می‌دارد خداست. به همین جهت است که در ادامه می‌بینیم اینطور معرفی می‌فرماید: شَعْبَانُ الَّذِی حَفَفْتَهُ مِنْکَ بِالرَّحْمَةِ وَ الرِّضْوَان. یک وقتی هست که به ما می‌گویند حَفَفْتَهُ بِالرَّحْمَةِ وَ الرِّضْوَان. خدایا تو این ماه را پیچاندی و این ماه دربر گرفته شده است به واسطه رحمت و رضوان تو. اما اینجا کلمه‌ای را می‌بینیم که افزون بر قواعد ادبی آورده‌اند. حَفَفْتَهُ مِنْکَ. این کلمه منک کانه می‌خواهد اینطور به ما توجه بدهد که این عظمت و رحمت و رضوانی را که این ماه را دربرگرفته است، در آغوش گرفته است، درست است که این به دست توست، از ناحیه توست، حَفَفْتَهُ  این را می‌رساند.

اما علی‌رغم این مِنْکَ یعنی همه چیزش، سرمنشا‌اش هم از توست. مبدعش هم خودتی. پایه‌گذارش هم خودتی. اینجور نیست که کس دیگری پایه‌گذاری کرده و تو آن را آراسته باشی. هم پایه‌گذارش خودتی، هم آراستگی، عظمت، رحمت، رضوانش همه چیزش از خود تو است. کانه که خداوند متعال یک ماهی را خودش به پیامبرش اختصاص داده است با همه ظرفیتی که در آن ایجاد فرموده است. قابلیتی که درآن قرار داده است، این قابلیت تا جایی است که می‌بینیم در مناجات شعبانیه حضرت از خدا این را می‌خواهد: الهِی هَبْ لِی کَمالَ الانْقِطاعِ الَیْکَ. اگر اجازه بدهید برای اینکه رعایت وقت را کرده باشم ترجمه این فرازها را خدمت دوستان روخوانی کنم. و این انجام وظیفه من خدمت دوستان باشد. «خدایا کمال جدایی از مخلوقاتت را برای رسیدن کامل به خودت به من ارزانی  فرما. و دیدگان دل‌هایمان را به پرتو نگاه به سوی خودت روشن فرما. (این قسمت مهم است) تا دیدگان دل پرده‌های نور را دریده و به سرچشمه عظمت دست یابد. و جان‌هایمان آویخته به شکوه قدست گردد. خدایا مرا از کسانی قرار ده که صدایشان کردی پس پاسخت دادند. به آنها توجه فرمودی پس در برابر بزرگی‌ات مدهوش شدند. و با آنان راز پنهان گفتی و آنان آشکارا برای تو کار کردند.» نکته‌ای که من از این جملات و فرازها استفاده می‌کنم این است که انسان باید مقصد همه مقصدها را این قرار دهد که از خداوند عظیم این نکته را دریافت کنیم که به ما توجه کند.

ماه شعبان مقدمه یک ضیافت بزرگ است. در ضیافت همه ما را راه می‌دهند. منتهایکی در کوچه پس کوچه‌ها نشسته است، یکی هم در اندرونی. همچون مجلس سلطان عالم عارف و حکیمی که عده‌ای در کنارش با هم هم‌سخن و همدل‌اند. اینجا را باید هدف قرار دهیم به صرف اینکه توفیق روزه، دعا و مناجات پیدا کردیم همه اینها ارزشمند است اما پایان ماجرا این نیست. پایان ماجرا آنجاست که صاحب مجلس و ضیافت، حق تعالی انسان را مهمان ویژه خویش بشمارد و این گونه با او رفتار کند. امیدواریم خداوند متعال این راه را برای همه ما مقدر بدارد و برای دوستان و همکاران عزیزی که در این ایام، ایام بازنشستگی و شروع کار جدید و آغاز فراز دیگری از زندگی و فعالیتشان است، توفیقات روزافزون را از خداوند متعال مسئلت می‌کنیم و امیدواریم خداوند همه زحماتی که در این سال‌ها در موسسه تنظیم و نشر آثار امام به دوش کشیدند را ذخیره آخرت برای اینها قرار دهد و سعادت پایدار برایشان و برای خانواده‌شان آرزومندیم.(برگرفته از سخنرانی ایشان در حسینیه جماران، در جشن میلاد امام حسین(ع))