پرتال امام خمینی(س): خانم فریده مصطفوی در خاطرات خود نقل می کند: آنچه که روابط آقا و خانم را از دیگران متمایز می نمود، علاقه و احترام آقا به خانم بود. آقا در زمان ازدواج به پدر و مادر خانم قول می دهند تا خانم را هر تابستان به تهران بیاورند و همواره بر قول خود متعهد ماندند. بعدها که ما بچه ها بزرگتر شدیم خانم اصرار داشتند تا به تنهایی به تهران سفر کنند. در خاطرم هست، از زمانی که خانم از خانه خارج می شدند، تا زمانی که به خانه برگردند، آقا اخم هایشان در هم بود. به محض ورود خانم به خانه، آقا گل از گلشان می شکفت و زیور هر بار رو به خانم می گفت: خانم، وقتی شما نیستید ما خنده آقا را نمی بینیم. آقا ابراز محبت و توجه خاصی نسبت به خانم داشتند.
تمامی این جملات حاکی از محبت و توجه آقا نسبت به خانم بود و در میان خانه این مطلب بسیار رایج بود که آقا، خانم را بسیار دوست دارند. خانم مقید بودند هر زمان از خواب بیدار می شدند، ابتدا دست و صورت خود را بشویند و سپس موهایشان را مرتب کرده و لباس و چادر تمیز بر تن کرده و بعد از آن بر سر صبحانه حاضر شوند.
خانم همواره موهای آقا را خودشان اصلاح می کردند. البته در سال های آخر جماران این کار انجام نمی شد اما در باقی ایام، خانم با دقت و هنرمندی مخصوص خودشان این کار را انجام می دادند. به یاد دارم که آقا رو به خانم کرده و می گفتند: «خانم، بیایید سر من را بزنید». خانم در جواب می گفتند:«استغفرالله، من هیچ وقت چنین نمی کنم. من موهای شما را اصلاح می کنم».
سپس پیش بندی می آوردند و با دقت موهای آقا را با ماشین صاف و مرتب می کردند. در منزل آقا و خانم، یک آینه پایه دار بسیار قدیمی وجود داشت که مربوط به جهیزیه خانم می شد و از آن برای اصلاح سر آقا استفاده می کردند. آقا نیز یک آینه کوچک کف دستی داشتند که برای اصلاح صورتشان از آن بهره می بردند. در کنار این آینه ها، آینه ای وجود داشت که جزئی از اثاثیه آقا به شمار می آمد و از خمین فرستاده شده بود. این آینه نسبتا بزرگ بوده و دور آن را فلزی زرد رنگ پوشانده بود و همیشه بر سر طاقچه قرار می گرفت. در کنار آن نیز آینه و شمعدان خانم به همراه قاب عکس ها، جلوه نیکی به طاقچه خانه داده بود. برگرفته از کتاب گذر ایام ، ص ۵۱.