تعطیلی شعرخوانی در ماه مبارک رمضان به روایت خانم طباطبایی

‏‏دفتری به امام دادم تا در آن برایم شعر‏‎ ‎‏بنگارند. با اصرار زیاد بالاخره قبول کردند‏ ‏‎ ‎‏به خواهش من جواب مثبت بدهند. بعد که نوشتند، ماه رمضان فرا رسید.‏‎ ‎‏غزل را با مصرع «کوتاه سخن که یار آمد» تمام کردند و به من گفتند: بیا‏‎ ‎‏دفتر و دستَکَت را جمع کن برو؛ دیگر ماه رمضان است و من نه شعر‏‎ ‎‏می گویم و نه شعر می خوانم؛ (چون شعر خواندن در ماه رمضان مکروه‏‎ ‎‏است.) وقتی دفتر را باز کردم در آخر آن شعری با این مصرع آغاز شده‏‎ ‎‏بود‏‏

کوتاه سخن که یار آمد‏‏            ‏‏با گیسوی مشکبار آمد‏‎

‏‏یادم می آید آن روز چهارشنبه بود و اول ماه رمضان هم شنبه بود. من‏‎ ‎‏گفتم هنوز که ماه رمضان نیامده، گفتند: می خواهی من پنجشنبه و جمعه را هم‏‎ ‎‏شعر بنویسم؟! فهمیدم که شعر گفتن را در پنجشنبه و جمعه مکروه می دانند.‏

کوتاه سخن که یار آمد    با گیسوی مشکبار آمد   

بگشود در و نقاب برداشت    بی پرده نگر، نگار آمد

او بود و کسی نبود با او    یکتای و غریب وار آمد

بنشست و ببست در ز اغیار    گویی پی یار غار آمد

من محو جمال بی مثالش     او جلوه گر از کنار آمد

برداشت حجاب از میانه     تا بر سر میگسار آمد

دنباله صبح لیلة القدر    خور با رخ آشکار آمد

بگذار چراغ، صبح گردید    خورشید جهانمدار آمد

بگذار قلم، بپیچ دفتر    کوتاه سخن که یار آمد(دیوان امام؛ ص ۹۵)