این شغل بسیار شریف است و یک عبادت است. اگرچنانچه انسان به وظایف انسانی خودش عمل بکند این یک عبادتی است که در تراز عبادتهای درجه اول است. مسئولیتش را خود شما می‌توانید جبران بکنید، با محبت کردن به مریضی. اینها احتیاج دارند به محبت، بیش از آنکه احتیاج به دوا داشته باشند. یک مریضی که از خانه‌اش آمده است در بیمارستان، این مریض خودش را مثل یک غریب می‌داند. اگر این پرستارها با او با ملایمت، با رفتار انسانی، با محبت، مثل برادر و خواهر با او رفتار کنند، این حس غربت از او منفصل می‌شود و آرامش برایش حاصل می‌شود، و این آرامش روحی در بهبودی او کمک می‌کند؛ که کمک طبیب و پرستار است. صحیفه امام خمینی (ره) ج ۱۲ از صفحه ۲۸۵ تا صفحه ۲۸۹
انتهای پیام /*