خانه و حسینیه امام

هفته نامۀ میدل ایت تایمز

تاریخ: 19/12/1361

ملیت: قبرس

از خانه و حسینیه‏ ای در حومۀ شهر تهران، آیت‏ الله خمینی با رهنمودهای خود ایران انقلاب و مراکز قدرتی را که جمهوری اسلامی را تشکیل می‏ دهند، اداره می ‏کند. کوچه‏ های باریک که به خانۀ وی منتهی می‏ گردند مملو از ملاقات‏ کنندگان متعدد از سیاستمداران قدرتمند گرفته تا خانوادۀ شهدا و مردم عادی است. گروه های متعددی او را در حسینیه‏ ای که در نزدیک خانه ‏اش واقع شده ملاقات می‏ کنند. دیوارهای سیمانی و خاکستری رنگ حسینیه، جز چند پوستر انقلابی که بر آنها آویخته شده عاری از هر گونه تزیین می ‏باشند و فرش هایی که در آنجا گسترده شده ارزان قیمت و ساده هستند. ملاقات کنندگان بتدریج وارد شده و چهار زانو روی زمین می‏ن شینند، مقامات پایینتر و کارگران حتی عده‏ ای کودک در کنار فرماندهان نیروهای مسلح، وزرا و رهبران روحانی دیده می‏ شوند.

ساعتی بعد از اینکه اولین ملاقات ‏کنندگان وارد حسینیه می‏ شوند، امام خمینی بر روی یک بالکن سیمانی که نرده‏ های بسیار کوتاه دارد و دارای درب فلزی کشویی است، ظاهر می‏ شود. هنگامی که مردم شعارهایی را فریاد زده و مشت های گره کرده خود را تکان می ‏دهند وی درحالی که عمامه سیاهی بر سر و عبای سیاهی بر روی ردای خاکستری رنگ خود پوشیده است آهسته قدم زده و دست ها را تکان می‏ دهد. امام خمینی بر روی مبلی که با پارچه آبی رنگ پوشیده شده، می ‏نشیند و یکی از یاران او میکروفونی در جلوی وی می‏ گذارد. وی پس از شنیدن چند کلمه از زبان سخنگوی ملاقات‏ کنندگانش شروع به صحبت می‏ کند. او سخنرانی خود را بدون یادداشت و با صدایی که حکایت از گذشت 82 سال از عمر وی دارد، آغاز می ‏کند. هنگامی که امام خمینی سخن خود را ختم می‏ کند، جمعیت مجدداً با فریادهای خود وی را مورد ستایش و تأیید قرار می‏ دهند. او بدون کمک همراهان خود می‏ ایستد و از درب کشویی خارج می‏ شود.

در ابتدای کوچه ‏ای که به حسینیه و منزل وی منتهی می‏ گردد یک نرده فلزی به طول سه متر تعبیه شده است که با یک پارچه سه رنگ به رنگهای سبز، سفید و قرمز که سمبل پرچم جمهوری اسلامی ایران است، مزین گردیده. تمام آنچه از کوچه قابل رؤیت است، گوشۀ بالای ساختمان با دو پنجره آن می ‏باشد. صخرۀ قهوه ‏ای رنگ کوه البرز که در پشت این خانه قامت برافراشته، قابل مشاهده است.