پرتال امام خمینی(س): در تاریخ انقلاب، روزهای فراوانی در حافظه تاریخی ملت جایگاه ویژه ای یافتند. از حادثه ۱۵ خرداد و کشتار روحانیون گرفته تا شهادت فرزند امام و روزهای پیروزی انقلاب و روز فتح خرمشهر و روز های دیگر. اما در میان روزهای تلخ و شیرین انقلاب ۱۷ شهریور از اهمیت بسیاری برخوردار است. در روز شگفتی که علاوه بر کوچه های اطراف میدان ژاله ؛ خیابانهای شمالی و جنوبی و غربی و شرقی آن میدان آکنده از جمعیت بود گویی همه مردم تهران به جوش و خروش در آمدند. گریه ها و فریاد ها برای تهیه پارچه به منظور درمان زخمی ها وضع ویژه ای را به تصویر کشیده بود. در آن شب تهران یکپارچه سیاه پوش و غرق ماتم شده بود و ملت مانند طفلی گمشده می گریست.
روز ۱۷ شهریور مردم تهران علاوه بر راهپیمایی بزرگ روز عید فطر (۱۳ شهریور)، در روز ۱۶ شهریور در راهپیمایی بسیار عظیم‌تری با صدور قطعنامه‌ای خواستار برچیده شدن رژیم سلطنتی و برقراری حکومت اسلامی شدند. این تظاهرات و راهپیمایی علاوه بر تهران، در اغلب شهرستان‌های ایران به طور روزافزون جلوه‌ای زیبا از بسیج مردمی در پاسخ به برنامه مبارزاتی امام خمینی(س) علیه رژیم شاه را به نمایش گذاشت. به دنبال این وقایع در آخرین ساعات روز ۱۶ شهریور ۵۷ در تهران و یازده شهر دیگر به مدت ۶ ماه حکومت نظامی اعلام شد و روز بعد یعنی در ۱۷ شهریور ماه در میدان شهدا و خیابانهای منتهی به آن کشتار وحشیانه‌ای از مردم تهران صورت گرفت و جمعیت انبوهی به خاک و خون کشیده شد.
به همین مناسبت در روز ۱۸ شهریور ۵۷ حضرت امام خمینی(س) در پیام خطاب به ملت ایران، کشتار وحشیانه مردم در ۱۷ شهریور (جمعه خونین) را محکوم کردند و خواهان ادامه مبارزه مردم و پیوستن ارتش به صفوف ملت شدند.
« چهره ایران امروز گلگون است و دلاوری و نشاط در تمام اماکن به چشم می خورد. آری این چنین است راه امیر مؤمنان علی و سرور شهیدان امام حسین. ای کاش «خمینی» در میان شما بود و در کنار شما در جبهه دفاع برای خدای تعالی کشته می شد. ملت ایران! مطمئن باشید که دیر و یا زود پیروزی از آن شماست.» (صحیفه امام، ج۳، ص ۴۶۰)