در واپسین سال های قرن بیستم وقایع و رخداد های عظیمی به وقوع پیوست که روند تاریخ را از بنیان و بنیاد مثاتر خود ساخت. (وقایعی چون اشغال افغانستان، فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تشکیل دولت یهود در فلسطین و ...)
بدون تردید انقلاب اسلامی ایران یکی از مهم ترین تحولات قرن بیستم بود که به رهبری امام خمینی(س) و با همراهی توده های وسیع مردم در 22 بهمن 57 به فعلیت رسید. زمانی که امام بعد از مدت طولانی از تبعید به میهن خود بازگشتند با استقبال بی نظیر مردم مواجهه می شوند و همین نیروی عظیم توان انقلابی ایشان را دو چندان می کند و در بهشت زهرا (امام بعد از فرودگاه مستقیم به بهشت زهرا می روند و از شهدای انقلاب زیارت می کنند) امام وعده تشکیل دولت را می دهد. مردم انقلابی با سر دادن بانگ «الله اکبر» بار دیگر به بیعت ایشان لبیک می گویند و آماده تشکیل نهادهای بر آمده از انقلاب می شوند (نهاد های چون مجلس شورای اسلامی ، قوه قضائیه و خبرگان قانئن اساسی) . اما انتخاب رئیس جمهور و برگزاری انتخابات ریاست جمهوری از اساسی ترین مراحل پیش روی انقلابیون بود. امام در این مرحله نیز راهنمایی ها و ارشاد خود را از همان ابتدا یعنی نامزدی کاندیدا تا تعیین رئیس جمهور و دادن حکم تنفیذ به آنها دریغ نفرمودند و در حیات مبارک خود بر کار سه رئیس جمهور (آقایان ابوالحسن بنی صدر، محمد علی رجایی و حضرت آیت الله خامنه ای نظارت کردند. هر چند این نظارت بیشتر شبیه پند و اندرز دادن های پدر به فرزندانش بود.
موضوع این گاهنامه نگاهی اجمالی به نوع برخورد رهبر کبیر انقلاب اسلامی با این سه رئیس جمهور و مسائل پیرامون آن است.