رأی گیری درباره جمهوری اسلامی از روز جمعه 10 فروردین 58 آغاز شد و دو روز ادامه یافت و امام خمینی در ساعات اولیه رأی گیری در محلّه چهارمردان قم رأی دادند و روز 12 فروردین رسماً روز جمهوری اسلامی ایران اعلام گردید. امام پس از رای دادن در روز دهم فروردین ماه در جمع اقشار مختلف مردم در قم بر رأی به «جمهوری اسلامی» تاکید کردند. بنیانگذار جمهوری اسلامی، آزادی و استقلال را هدیه جمهوری اسلامی دانسته و فرمودند:
«امروز رفتم در محلی که شهدای قم جان خود را برای اسلام و جمهوری اسلام از دست دادند. برای اینکه آنها را شاد و ملت اسلام را دلگرم کنم، به جمهوری اسلامی رأی دادم. من امیدوارم که همه ملت اسلام و همه ملت ایران موفق باشند و ملت ما رأی به جمهوری اسلامی بدهند. جمهوری اسلامی برای ما سرنوشت آزاد، و خوشبختی و استقلال هدیه می آورد؛ و دشمنان اسلام می خواهند اخلال در امر کنند و ملت ما باید پافشاری کند و رأی خودشان را به جمهوری اسلامی بدهند.
البته بعد از این مرحله باز مراحل دیگر داریم، و آن تأسیس مجلس مؤسسان است که باید به قانون جدید اساسی رأی بدهند و بعد از آن، انتخابات است که آنها باید نمایندگان خود را به مجلس بفرستند و [آن] مراحل، نهایی ترین مراحل نهضت است و سپس مرحله ایران سازی فرا می رسد و پیاده شدن قانون اسلام در همه قشرهای مملکت. آن هم آن است که ما آرزو داریم، و امیدوارم با پشتیبانی همه ملت به آرزوی خودمان برسیم. و قبل از همه از ملت می خواهم امروز و فردا هم رأی بدهند؛ به جمهوری اسلامی رأی بدهند. من از همه ملت می خواهم امروز و فردا رأی بدهد، که سعادت آنها در این است. و رأی خود را به صندوق بریزند و مواظب باشند که خیانتگران توفیق خرابکاری نیابند.
و اما در مورد اینکه فردا هم طوری شد که همه ملت نتوانند رأی بدهند و اکثریت رأی دهندگان زیاد باشد که مشکلاتی در کار رأی دهندگان به وجود آید. دولت یک روز دیگر را تمدید خواهد کرد تا همه بتوانند رأی خود را به صندوق ها بریزند. همه ملت باید به پای صندوق های رأی بروند و آزادند هر چه می خواهند بنویسند و به صندوق بریزند. اگر چنانچه رأیشان «نه» باشد، آزادند هر چه می خواهند بنویسند و نحوه حکومتی را که انتخاب می کنند در رأی خود بنویسند؛ ولی من توصیه می کنم برای اطاعت امر خدا کوشش کنند و به جمهوری اسلامی رأی بدهند. خداوند همه شما را سعادتمند کند و ملت ما را به استقلال، آزادی و رفاه برساند.»
(صحیفه امام، ج6، ص: 450 و 451)