مرحوم دکتر حسن حبیبی در خاطره ای در باره مصاحبه های متعدد امام با قشر پرسشگر و خبرنگاران و روزنامه نگاران نقل می کند: خبرنگارانی که بنایشان کشف واقعیات بود و می خواستند دقیقاً از نظرات امام آگاه شوند به هیچ وجه حاضر به مصاحبه با اطرافیان امام نبودند، زیرا می دانستند که نوشتن مطالب آنان دردی را دوا نمی کند، چون نه بیانگر موقع و موضع فکری و سیاسی امام است و نه گزارشگر حرکات سیاسی و اجتماعی مردم ایران. چون موضع امام تنها توسط خود ایشان قابل بیان بود و حرکات مردم در ایران نیز تابع دستور شخص امام بود نه دیگری یا دیگران. نتیجه اینکه خبرنگاران کوشش داشتند که یا با امام مصاحبه کنند و یا از سخنرانی ها و بیانات ایشان به مناسبت برخی از ایام از قبیل تاسوعا و عاشورا بهره بگیرند و یا از اعلامیه ها و نامه هایی که خطاب به مردم ایران و یا برخی از علماء صادر می شد استفاده کنند و برنامه های امام را دریابند. و همین امر موجب شده بود که مرتباً تقاضای مصاحبه داشته باشند و مقدار زیادی از وقت امام صرف اینکار شود و باز همین روشن بینی امام موجب شد که خبرنگاران همه فن حریف بین المللی که از کاه، کوه می سازند نتوانند کوچکترین خدشه ای در کار مبارزه و انقلاب اسلامی وارد کنند و کمترین سوءِ تفاهم یا سوءِ تعبیری را که در جریان مبارزه امام مؤثر باشد، بوجود آورند. اگر گوشه و کنار مطالبی خلاف عنوان می شد بلافاصله به عرض امام می رسید و ایشان در متن بیانیه یا سخنرانی و یا مصاحبه بعدی به آن خلاف ها اشاره می کردند و در یک کلام و صریح بگویم، در آن ایام اجازه فضولی به هیچ کس ندادند.
دکتر حسن حبیبی – روزنامه اطلاعات-19 / 7 / 60. (برگرفته از کتاب برداشتهایی از سیره امام، ج2، ص 360)
انتهای پیام /*