صابر امامی(شاعر): از چند منظر می توان به ادبیات انقلاب اسلامی نگاه کرد؛ یک نگاه تاریخی و از منظر زمان است. یعنی وقتی می خواهیم بگوییم ادبیات انقلاب و از آن تعریفی ارائه دهیم ادبیاتی بعد از سال 57 در این سرزمین به وجود می آید. در این صورت سوال پیش می آید که بعد از سال 57 در کنار شعر و داستان انقلاب افراد دیگری که معتقد به انقلاب اسلامی نبودند و شعر و داستان گفته اند، آیا می شود تولیدات آن ها را هم جزء ادبیات انقلاب قرار داد؟ و آیا ادبیات انقلاب اسلامی واقعا از سال 57 آغاز شده است؟ در نتیجه نمی توان تنها از منظر زمان تعریفی برای ادبیات انقلاب اسلامی ارائه داد. مفاهیمی که به محتوا بر می گردد در تعریف ادبیات انقلاب اسلامی باید لحاظ شود، به نظر می رسد می شود گفت ادبیات انقلاب اسلامی ادبیاتی است که در ادامه و کنار فریاد اعتراض بنیانگذار انقلاب امام خمینی(س) از سال 1341 به بعد تولید کنندگان هنر شعری که با او و صدای او همراه شده اند و در محور ندای امام و در راستای حرکت های انقلابی امام(س) به حرکت پرداخته اند و جبهه فرهنگی حرکت امام را تقویت کرده اند ادبیات انقلاب اسلامی را شکل داده اند.
ادبیات انقلاب اسلامی با شروع اعتراض امام(س) آغاز شد و طنین این حرکت در دل جامعه و جامعه هنری می بالد و رشد می کند و به اوج می رسد و با انقلاب 57 و پیروزی نظامی، سیاسی و اقتصادی این ادبیات گسترده می شود و فراگیر می شود. به عقیده من حرکت های آزادی خواهانه و استقلال طلبانه و مقاومت ملی و مذهبی ایران در طول تاریخ وجود داشته است و هر کدام از این حرکت ها متولی خود را داشت، جامعه در طول تغییر و تحول هایش ادبیات هایی داشته، اما آن ادبیات را به طور مثال با عنوان ادبیات مشروطیت مطالعه می کنیم اما وقتی پرچمداری به امام(س) می رسد، ایشان ویژگی های خاص خود را دارد که ممکن است در حرکت مصدق، آیت الله کاشانی و مدرس و ... وجود نداشته باشد. من بر این عقیده ام که طنین و ریشه های محتوای شعر انقلاب اسلامی در شعر 1400 ساله فارسی دیده می شود و شعر انقلاب اسلامی فرزند خلف شعر 1400 ساله فارسی است. اما باید مرزی را برای تعریف ادبیات انقلاب اسلامی داشته باشیم.(برگرفته از سخنرانی وی، در نشست بررسی ادبیات انقلاب اسلامی، در حوزه هنری)