امام به شوخی گفت: مرد کسی است که حرفش را پس بگیرد!

آیت‏ الله موسوی اردبیلی در خاطره ای نقل می کند: امام در یک مسأله گاهی اظهارنظر می ‏‏کرد ولو برخلاف نظر همه یعنی همه یک  چیز می‏‏ گفتند امام هم یک چیز می‏‏ گفت، امام وقتی که می ‏‏گفت، همه احساس می‏‏ کردند حق همین است. حتی من یادم هست که وقتی راجع به وزارت کشاورزی راجع به یک شخصی بود. حضرت امام امر فرمود که فلان کس را از آنجا بردارید. مرحوم آقای بهشتی بود، مرحوم آقای باهنر بود، من بودم شاید کس دیگری هم بود، یادم نیست، ما صلاح نمی ‏دانستیم در آن روز به آن وضع او را برداریم. امام می‏‏ فرمود بردارید. مرحوم آقای بهشتی، باهنر و من یک دو سه تا حرف زدیم. امام قبول نکرد. بعد من اجازه گرفتم و گفتم این به تجربه ثابت شده نظر شما اصابتش به واقع نود درصد، نود و نه درصد، صد درصد است ولو همه با نظر شما موافق نباشند، مخالف هم باشند. این به تجربه ثابت شده ولی این یک مورد نظر ما مصاب و درست است. امام از این استثنا خنده‏ اش گرفت و گفت نه خیر همین یک مورد هم نظر من درست است بعد گفت حالا که اصرار می‏‏ کنید بگذارید باشد ولی پشیمان خواهید شد. من گفتم آقا اجازه فرمودند حالا دیگر تمام شده. ولی بعد که پشیمان شدیم، حالا می‏‏ خواستیم برداریم، گفتند چطور به امام بگوییم. گفتم من می‏‏ گویم. باز همان افراد رفتیم خدمت امام نشستیم آقا آماده بود که ما صحبت کنیم. دیدند برخلاف همیشه که من هیچوقت ابتدا نمی‏ کردم به صحبت مگر استثنائاً، این دفعه من شروع کردم. بسم الله الرحمن الرحیم، آقا آمدیم به شما یک مژده بدهیم. گفت مژده؟ گفتم بله، مژده. گفتم آمدیم بگوییم حرف شما راست درآمده! امام، تصمیم‏ گیریهای اینطوری داشت، قاطع بود، تردید نمی‏ کرد، با قطعیت نظر می‏‏ داد، صائب بود. خودش معتقد نبود نظرش مصاب است. لذا خودش این را می‏‏ فرمود، می‏‏ فرمود ما مکلف به واقع نیستیم. مکلف هستیم به نظری که به ذهنمان می‏‏ آید، یا معذوریم یا مصاب هستیم. خودش این را بارها می‏‏ گفت. می‏‏ گفت حتی گاهی به نیمه شوخی نیمه جدی می ‏‏گفت مرد کسی است که حرفش را پس بگیرد. یعنی وقتی یک چیزی گفته‏ اید بعد دیدید اینطور نیست، پس بگیرید. ( برداشتهایی از سیره امام، ج4،چاپ4، ص246و247)