وصیت نامه امام خمینی را می توان به عنوان آخرین سفارش و جمع بندی تمامی توصیه های امام و مهمترین منشور جمهوری اسلامی ایران بعد از قانون اساسی دانست. رهبر کبیر انقلاب در این مجموعه آنچه را که صلاح کشور است، نوشته و بر آیندگان است که با عنایت به چنین نصی، کشور را اداره کنند. در سالروز نگارش وصیت نامه، به بازانتشار مطالبی در خصوص چگونگی نگارش و اهمیت آن می پردازیم. آنچه در ذیل می آید، تاریخچه مختصر نگارش این پیام روشنگرانه است:
امام خمینی نگارش وصیتنامه سیاسی - الهی خویش را - که در حقیقت پیام جاوید و خلاصه همه وصایا و پیامهای زندگی ایشان است- در تاریخ ۲۶ بهمن ۱۳۶۱ به پایان رسانده و نسخه ای از آن را طی پیامی به تاریخ ۲۲ تیر ۱۳۶۲ نزد خبرگان اولین دوره مجلس خبرگان رهبری به امانت سپردند. امام خمینی در سالهای بعد، وصیتنامه را مورد بازبینی قرار داده و با انجام تغییراتی، دو نسخه از متن اصلاحی را که بر روی پاکتهای آنها به خط ایشان نوشته شده است: «متن وصیتنامه سیاسی- الهی این جانب جهت نگهداری در مجلس خبرگان و آستان قدس رضوی» برای تحویل به مراکز مذکور به نمایندگان خویش سپردند. تحویل نسخ وصیتنامه در حضور جمعی از مسئولین نظام جمهوری اسلامی ایران در تاریخ ۱۹ آذر ۱۳۶۶ انجام گردید که گزارش کامل مراسم آن از طریق سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد. در این دیدار آقایان: منتظری (قائم مقام رهبری در آن زمان)، خامنه ای (رئیس جمهور وقت)، هاشمی رفسنجانی (رئیس وقت مجلس شورای اسلامی)، میر حسین موسوی (نخست وزیر)، مشکینی (رئیس مجلس خبرگان)، صافی (دبیر شورای نگهبان)، موسوی اردبیلی (رئیس دیوان عالی کشور)، موسوی خوئینی ها (دادستان کل کشور)، مهدوی کنی (دبیر جامعه روحانیت مبارز)، کروبی (دبیر مجمع روحانیون مبارز)، سید احمد خمینی و اعضای دفتر امام حضور داشتند.
پس از این دیدار، حاضران برای مُهر و موم کردن دو پاکت وصیتنامه به مجلس شورای اسلامی رفتند و در اتاق ریاست مجلس، ابتدا آقای مشکینی سخنانی ایراد کرد و سپس آقای سید احمد خمینی وصیتنامه را تحویل ایشان داد. مراسم مُهر و موم در حضور جمع انجام گرفت و نسخه مربوط به آستان قدس رضوی را آقایان مهدوی کنی، کروبی، توسلی و صانعی به مشهد مقدس بردند و نسخه سابق وصیتنامه که در مجلس خبرگان نگهداری می شد، به وسیله آقای سید احمد خمینی، نزد امام ارسال گردید. (صحیفه امام؛ ج ۱۷، ص ۳۳۵)