امام خمینی (س) در زمره فقیهان نواندیشی قرار دارد که سرفصلی جدید در رویکرد فقه به مسائل و موضوعات نوپیدا عرضه کرده است. از جمله مواردی که در عصر حاضر مورد توجه فقیهان واقع شده و با توجه به ابتلای بسیاری از مردم به آن و ضرورت پاسخ گویی به آن در فقه استدلالی و فتوایی رخ نموده، پیوند اعضاء از بدن افراد زنده و یا مردگان به مرگ مغزی است.
حضرت امام در ابتدای انقلاب در زمان اقامت در قم در مصاحبه ای با رادیو تلویزیون آموزشی در پاسخ به استفتاء یکی از بیماران کلیوی درباره پیوند اعضاء چنین پاسخ داده اند:
زمان: 7 اردیبهشت 1358 / 29 جمادی الاول 1399
پیوند اعضا از نظر اسلام چه حکمی دارد؟
در صورتی که پیوند، اسباب نجات یک نفر از موت بشود به حسب شرع مانع ندارد.
پیوند کلیه کسی که در اثر تصادف می میرد و کلیه شخصی که آن را در زمان حیاتش به دیگری واگذار کرده به بیمار کلیوی، چه حکمی دارد؟
کسی که مرده است و کلیه او قابل استفاده است، با اجازه اولی ایش جایز است که آن را برای نجات انسان دیگر مورد استفاده قرار بدهند و به انسان مریض و فاقد کلیه صحیح پیوند کنند.
آیا امام درباره این گونه بیماران کلیوی به مردم توصیه ای دارند؟
البته در صورتی که یک انسانی را بشود نجات داد، با حفظ سلامت کسی که کلیه اش را اهدا می کند مانعی ندارد و بسیار امر خوبی است. من امیدوارم اشخاصی که خیّر هستند این فداکاری را بکنند و برادرهای خودشان را نجات بدهند. امیدوارم که خداوند عافیت به آنها عنایت کند و همه آنها موفق و سلامت باشند. و این در صورتی است که سلامت خود آنها محفوظ باشد و با اهدای کلیه همان طوری که دیده ایم حیات ادامه پیدا بکند. بنا بر این، آن کسی که دارای دو کلیه است، اگر - چنانچه - این خیر را و این فداکاری را برای برادرهای بیمارش بکند یک امر بسیار خوبی است و خداوند به او اجر بدهد. (صحیفه امام؛ ج7، ص 143)