سرویس پرسش و پاسخ پرتال امام خمینی(س)، بخشی است که کاربران می توانند پاسخ پرسش های پرکاربرد را پیرامون امام خمینی، انقلاب اسلامی، موسسه تنظیم و نشر و... مطالعه و همچنین سوالات خود را در این زمینه ها مطرح نمایند.
در پاسخ به سوالی که یکی از کاربران پرتال امام خمینی(س) در بخش پرسش و پاسخ در خصوص نظر امام در مورد جنبش های مردمی مطرح کرده است، کارشناسان موسسه تنظیم و نشر آثار امام پاسخی ارائه کرده اند که حاوی نکاتی ارزشمند و درس آموز است. پرسشگر این سوال را مطرح کرده است که «بنیانگذار جمهوری اسلامی برای پشتیبانی از جنبش های مردمی، چه ملاک هایی را در نظر می گرفتند؟ برای ایشان شرط اصلی در پشتیبانی خود تقارن فکری و خطی جنبشها بود یا مردمی بودن آنها را کافی می دانستند؟»
پاسخ کارشناسان در ادامه آورده شده است:
امام خمینی(ره) در وصیتنامه خود جمله مهمی دارند که شاید برایند تمام ملاک هایی باشد که در طول عمر برای پشتیبانی از هر جنبش عدالت طلبانه ارائه داده اند: «و آنچه لازم است تذکر دهم آن است که وصیت سیاسى- الهى این جانب اختصاص به ملت عظیم الشأن ایران ندارد، بلکه توصیه به جمیع ملل اسلامى و مظلومان جهان از هر ملت و مذهب مىباشد.» (صحیفه امام، ج21، ص 400)
بر اساس جمله فوق وقتی در وصیتنامه مخاطب را جمیع ملل اسلامی و مظلومان جهان از هر ملت و مذهب می دانند بداهت دارد که در منظومه اندیشه ای امام خمینی(ره) توجه به مظلومان جهان جایگاهی روشن دارد. چرا که روح کلی اندیشه فلسفی، عرفانی، فقهی و سیاسی معظم له دریدن حجاب های ظلمت و مبارزه با ظلم می باشد. جالب آنکه در فرهنگ قرآنی ظلمت و ظلم از یک ریشه می باشد و فرقی نمی کند که افراد و نظام های جائر بنام اسلام ظلم کنند یا بنام کمونیسم، لیبرالیسم، فاشیسم یا هر مکتب دیگر.
از سوی دیگر نظام سیاسی امام خمینی(ره) مبتنی بر اخلاق است که اخلاق را نیز بر چهار پایه شجاعت، سخاوت، عفت و عدالت استوار می دانند و در ساحت سیاست تکلیف گرا هستند.
با اینحال تشخیص روش ها و اولویت هایی حمایتی از مظلوم وقتی در عرصه ملی و نه شخصی مطرح باشد، باید مبتنی بر سیره عقلا و نظر اکثریت باشد و البته اگر اکثریتی تصمیم گیر تصور کنند حمایت از مظلومان جهان در صورتی توجیه دارد که منافعی بر آن مترتب باشد، آنگاه دیگر در فضای منظومه اندیشه ای امام خمینی(ره) تنفس نخواهند کرد و البته امام معتقد بودند مردم بر حسب فطرت الهی خود از ظلم تنفر دارند و اگر در مسیر رشد باشند هرگز نمی توانند ظلم را به هر کس در هر شرایطی برتابند و فطرت سالم در امور اخلاقی منفعت اندیش نخواهند بود و بلکه به تکالیف می اندیشند. با اینحال واضح است که شناخت تکالیف محتاج تاملات بسیار است و باید از هوای نفس، مطامع فردی و گروهی؛ و احساسات زودگذر حذر کرد تا بتوان واقعی تر تکالیف اخلاقی را بر مصادیق آن منطبق ساخت.