پرتال امام خمینی(س)؛ یکى از ارزشهاى شخصیتى حضرت امام خمینى(س) بُعد اخلاقى ـ عرفانى والاى ایشان است. امام خمینى(س) همواره ذکر و دعا را جزء اصلى ترین برنامه هاى روزانۀ خود قرار داده و عمر خود را با یاد و نام خدا طى مى کرد و با چنین حالتى نیز به دیار باقى شتافت. امام خمینى(س) عاشق عبادت بود، مخلصانه عبادت مى کرد و بیشترین بهرۀ معنوى را از آن دریافت مى نمود. ایشان چراغى بود که شعلۀ عشق الهى همواره در آن زبانه مى کشید و صدفى بود که گوهرهاى فراوانى را در درون خود مى پروراند. ایشان عاشق خدا و ذکر اللّه بود. قلب او ظرف محبّت حقّ بود، آن هم محبّتى شدید که همواره او را در جذبۀ الهى نگه داشته و او را به مقام بلندِ «أَشدُّ حُبّاً للّه» رسانده بود و این عظمت، به زیبایى در رفتار و گفتار او تجلّى داشت.
امام خمینى(س) مناجات و دعا را لطفى خاص از سوى خدا مى دانست که به انسانها عطا شده است و در نامۀ عرفانى خود به فرزندشان مرحوم حاج سید احمد خمینى(ره)، به این نکته اشاره مى کنند که دعا و مناجات هاى ائمه علیهم السلام بهترین و بزرگترین راهنما براى شناخت خداوند بارى تعالى است. مناجات هاى ایشان نشان از وجودِ دریاى معرفت به خدا و خلق خدا در نزد اوست. ایشان در بین دعاهایشان هیچ شخص یا گروهى را فراموش نکرده که این، خود جامعبینى آن بزرگوار حتى در مسائل عبادى و اخلاقى را نشان مى دهد. امام همواره توصیه مى فرمود که براى فقرا و تهى دستان دعا کنید. ایشان به رزمندگان مى فرمودند که من همیشه براى شما دعا مى کنم.[1]
با سیرى کوتاه در مناجات هاى ایشان، روشن مى شود که تمامى آنها با اطمینان نفسانى و وقار وشوق باطنى و بر کنار از تصرّفات و نفوذ شیطانى و در کمال اخلاص و تابعیت محض از رضاى الهى بیان شده اند.
با توجه به ایام ارشمند ماه مبارک رمضان که در روز نخست آن قرار داریم، هر روز گوشه ای از مناجات و دعاهاى امام بزرگوار را با هم مرور می کنیم به این امید که روحمان جلا یابد و حلقه ارتباط بنده و معبود تنگتر گردد.
الهى! جنود عقل و رحمان را در باطن قلب ما بر جنود جهل و شیطان غلبه ده و خرگاه معرفت خود را در بسیط روح ما بپایدار و چشم امید ما را از غیر خود کور فرما، و به خود و معارف خویش روشنى بخش، و دست تصرّف شیطان و جنود او را از مملکت باطن ما قطع کن، و آن را به تصرّف خود آور و ما را به عنایات خاصّه و معارف مخصوصۀ خود مزید اختصاص ده و به جذبۀ محبت خود مجذوب فرما و به قرب نافله و فریضه مشرّف گردان و دست وسیلۀ ما را از دامن پر شرف و فضیلت محمّد صلى الله علیه و آله و اهل بیت او کوتاه نفرما، و نور مقدّس آنان را با ما مشفوع و شفاعت آنها را مرزوق فرما؛ «إِنّکَ ذو فضلٍ عظیم».[1]
الهى! اگر تو به ما عطایى فرمایى، کى تواند که جلو آن را بگیرد و اگر تو از ما منع کنى چیزى را، کیست که بتواند عطا کند.[2]
بار الها! این دل هر جایى ما را یکجایى کن، و این چشم دو بین را یک بین فرما، و جلوۀ توحید و تفرید و تجرید را در طور قلب ما متجلّى کن، و جبل اَنانیّت و اِنیت ما را مندک و فانى فرما، و ما را به حدّ فنا رسان تا از رؤیت
توکّل نیز فارغ شویم؛ «إنّکَ الوَلىُّ المفضال».[3]
منبع: الهی نامه، به کوشش علی کاظمی وردنجانی، صص 11-16
[1] فرازهاى فروزان، ص 126.
[2] شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص 3.
[3] شرح چهل حدیث، ص 561.
[4] شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص 211.