شرایط بین المللی این روزها در ارتباط با رویدادهای مرتبط با سرنوشت و آینده نظام اسلامی و کشورمان بسیار شبیه وقایع و تحولات همین روزها در سال 1367است. علاوه بر اعمال جنایتکارانه دشمنان چه در این روزها در قضایای عراق و فلسطین و متأسفانه سکوت تأیید آمیز شحنه های بین المللی و نیز مشابه آن در آن روزها نظیر حتی حمله سبعانه به هواپیمای مسافربری بی دفاع و مسائل متعدد جنایت بار دیگر همچون به کار گیری سلاح های ممنوعه کشتار جمعی علیه مردم بی دفاع و موارد مشابه آن، در نظر داشتن این عوامل و توجه به اقتضائات مربوط به مصالح و ضرورت های منبعث ازمنافع ملی ، ایجاب می کرد و می کند که به قول حضرت امام خمینی(س): «هر مسئولى و هر متعهدِ به نظامى باید سعى کند براى پیشبرد نظام در چهارچوب محدوده وظایفش عمل کند؛ که در غیر این صورت، احتمال پاشیدگى نظام جدى است.»
به طور مشخص اقدامات وزارت خارجه وقت و نمایندگان سیاسی کشورمان در گفت وگوهای مربوط به پذیرش قطعنامه 598 در آن روزها و زحمات همکارانشان در این روزها در گفت وگوهای پیرامون فعالیتهای هسته ای در ایران اسلامی چقدر وضع مشابه ای را رقم زده است که پشتیبانی و تأیید حضرت امام خمینی(س) و بالتبع انبوه ملت انقلابی در آن مقطع و جهتگیری مشابه از سوی رهبر معظم انقلاب و مردم انقلابی کشورمان در اوضاع و احوال کنونی از نقاط قوت و اطمینان بخش برای این هردو اقدام به شمار می آید. اما متأسفانه بعضی اتخاذ مواضع و بد اخلاقی‌ها که یقینا ثمره نفع طلبی های تنگ نظرانه جناحی و یا خدای ناکرده گویای عقده گشائی های حاصل از ناکامی در عرصه رقابتهای سیاسی است و با تأسف بعضا از تریبونهای عمومی مربوط به بیت المال و نیز امکانات تبلیغی فراچنگ آوردۀ به حق و یا ناحق از موقعیتهای اجتماعی ، مطرح می شود، نوعی آب به آسیاب دشمن ریختن و بر خلاف منافع و مصالح ملی گام برداشتن است و عجیب است که تذکرات و نصایح دلسوزان نظام و به ویژه مقام معظم رهبری در مورد خطرات و ضررهای این قبیل اقدامات هم گویی به گوش این عده نمی رسد و برای این مجموعه گوئی مرغ یک پا دارد و عقل و تدبیر و مصالح و مفاسد ملی و بین المللی هم معنی و مفهوم دیگری پیدا کرده است. در این راستا پیام حضرت امام خمینی (س)به نخست وزیر و هیأت دولت وقت در باب مضرات خروج از محدوده اختیارات قانونى و موضع گیری‌های نسنجیده درآن شرایط می تواند در موقع حساس کنونی حاوی نکات آموزنده ارزشمند و درس های بزرگی باشد، البته: «إِنَّ فِی ذَلِکَ لَذِکْرَى لِمَن کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ.ق/37» :
«بسم اللَّه الرحمن الرحیم
جناب آقاى نخست وزیر، آقایان وزرا- ایّدهم اللَّه تعالى
مسئله اى را که لازم دیدم تذکر دهم این است که قوام نظام اسلامى ایران بر اتحاد در روش و حرکت در کُلیّتِ سیاستِ مورد قبولِ اسلام است. همگى باید سعى کنیم هر حرکتى، اعم از سیاسى، نظامى، اقتصادى و اجتماعى، که انجام مى دهیم به آن کلیت صدمه نزند. ترسیم کلیت متّخذ از اصول اساسى قوانین اسلامى است که هدایت فرد و جامعه را بر عهده دارد. هر مسئولى و هر متعهدِ به نظامى باید سعى کند براى پیشبرد نظام در چهارچوب محدوده وظایفش عمل کند؛ که در غیر این صورت، احتمال پاشیدگى نظام جدى است. لذا اگر هر وزیرى دخالت در کار وزیر دیگر نماید، که حتى دخالت او باعث رشد کار گردد، مورد قبول نیست؛ چرا که خروج از چهارچوب اختیارات ضررش بسیار بیشتر از رشد کار در نقطه اى دیگر است. روشن است که مشورت و هماهنگى و همکارى مورد بحث نیست.
این جانب گاهى به موضعگیریهاى وزرا و نمایندگان در خارج از محدوده وظایفشان برخورد مى کنم که متعجب مى شوم. از باب مثال سیاست خارجى کشور بر عهده وزیر امور خارجه است. اگر آقایان اعتراضى دارند، باید برادرانه در هیأت دولت مطرح کنند. اگر به اعتراض جواب قانع کننده اى داده شد، که چه بهتر؛ و الّا وزیر امور خارجه است که در چهارچوب سیاستِ ترسیمى از رهبرى نظام و یا مجلس، تصمیم گیرنده است. این شیوه پسندیده اى نیست که هر وزیر و یا نمایندهاى هر چه دلش خواست در مجامع عمومى بگوید.
آقایان وزرا، من به شما و به نمایندگان محترم نصیحت مى کنم که سیاستهاى یکدیگر را تضعیف و یا تخریب نکنید؛ که اگر وحدت روش و حرکت در نظام نوپاى اسلامى صدمه ببیند، نتایجى که دنیاى استکبار از این برخوردها مى گیرد بسیار شکننده است. کارى نکنیم که دنیا فکر کند نظام اسلامى ایران با این اختلاف سلیقه ها و با این ابراز اختلافها هیچ گاه راه ثبات را نخواهد پیمود. خداوند به تمامى شما توفیق خدمت به بندگان خوب خدا را ارزانى دهد. و السلام.
روح اللَّه الموسوی الخمینى (صحیفه امام، ج21، ص: 64و65 )
منبع: جماران