پرتال امام خمینی(س)؛ با سیرى کوتاه در مناجات هاى حضرت امام خمینی(س)، روشن مى شود که تمامى آنها بااطمینان نفسانى و وقار وشوق باطنى و بر کنار از تصرّفات و نفوذ شیطانى ودر کمال اخلاص و تابعیت محض از رضاى الهى بیان شده اند. با توجه به ایام ارشمند ماه مبارک رمضان که در آن قرار داریم، هر روز گوشه ای از مناجات و دعاهاى امام بزرگوار را با هم مرور می کنیم به این امید که روحمان جلا یابد و حلقه ارتباط بنده و معبود تنگتر گردد.
بار خداوندا! قوّت و عزّت، خاصّ تو است، و قدرت و سلطنت منحصر به ذات مقدس تو. ما بیچارگان ضعیف از فرط دل باختگى به دنیا، دست و پاى خود را گم کردیم، و از نور فطرت محجوب و مهجور شدیم، و فطریات خویش را فراموش کردیم، و به مخلوقى ضعیف و بینوا- که اگر ذُبابى طعمه آنها را برباید، قدرت بر استرداد آن ندارند، و اگر همه به هم، پشت به پشت دهند، تصرف در مورى نتوانند- دل دادیم و اعتماد کردیم، و از ساحت قدس تو و توکّل به ذات مقدس تو دور افتادیم.
بارالها! این دل هر جائى ما را یکجائى کن، و این چشم دوبین را یک بین فرما، و جلوه توحید و تفرید و تجرید را در طور قلب ما متجلّى کن، و جبل انانیّت و انیّت ما را مندکّ و فانى فرما، و ما را به حدّ فنا رسان تا از رؤیت توکّل نیز فارغ شویم، إنَّکَ الْوَلیُّ المفضال. (شرح حدیث جنود عقل و جهل، متن، ص: 211 و 212)
پروردگارا! از تو یارى مى جوییم و به تو پناه مى بریم، از شرّ وسواسِ خناس؛ راهزن طریق انسانیت و راهبر یاران خود به جهنم پرتگاه طبیعت ظلمانى. پس ما را به صراط مستقیم، که همانا برزخیت کبرا و مقام احدیتِ جمع اسماى حُسْناست، راهبر باش؛ و درود فرست بر مبدأ ظهور و غایت، و صورتِ اصل وجود و ماده آنکه هیولاى اولى و برزخیت کبراست؛ آنکه «نزدیک شد» و تعیّنات را رها کرد، «سپس فرود آمد» و (فاصله اش) به اندازه دو قوسِ وجود و دایره غیب و شهود شد «یا نزدیکتر»؛ که همانا مقام عِماء بلکه «لا مقام» است بر اساس عالی ترین رأى:
«عنقا شکار کس نشود، دام بازگیر!» (1)
و نیز (درود فرست) بر آل و اهل بیت او که مفاتیح ظهور و چراغهاى نورند، بل نور بر سر نورند: فَمَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نوراً (یَهْدیه الَیْهِم) فَما لَهُ مِنْ نورٍ (2) بویژه بر خاتم ولایت محمدى و مقبض فیوضات احمدى، که پس از ظهور پدرانش به عبودیت، خود مظهر ربوبیت خواهد شد؛ و «براستى عبودیت، گوهرى است که کُنه آن، ربوبیّت است». (3) امام آنکه خلیفه حق در ملک و ملکوت، و وجودش گنجینه اسماى خداى حىّ لا یموت است؛ امام غایب و منتظَر، و ثمره و ولیده اولیاى گذشته که جانهاى ما فداى او باد! و بار خدایا! بر دشمنان او که راهزنان طریق هدایت و راهبران امت بر راههاى هلاکت و گمراهى اند، لعنت فرست.
(1)- حافظ.
(2)- سوره نور، آیه 40: «پس هر که را خدا نورش ندهد تا به سوى ایشان هدایتش کند او را نورى نباشد».
(3)- فرموده امام صادق (ع) منقول در مصباح الشریعه.
(صحیفه امام، ج1، ص: 16 و 17)
منبع: نیایش نامه، به کوشش اسماعیل محمدی، ص 33-35