امام همه تصمیمات خود را بر اساس عقلانیت اتخاذ می کرد

امام خمینی، معمار و موسس نظام جمهوری اسلامی ایران، فردی اندیشمند، دانشمند و هوشمند بود و به دلیل برخورداری از هوش و دانش و اندیشه، مسائل را خوب می فهمید و خوب رصد می کرد و به موقع آنچه وظیفه بود، عمل می کرد.
من از سال 42 که وارد حوزه علمیه شدم و در سن جوانی مشاهداتی از امام داشتم، به این نتیجه رسیدم که امام به دلیل مشاهده دوره های مختلف رضاخانی، دوره حاج شیخ عبدالکریم حائری، آیت الله العظمی بروجردی، محمدرضا شاه و ...، واقعا با عقلانیت و درایت، وارد مبارزه شد و کوشید ابتدا، علمای مختلف را وارد حوزه سیاست بکند و آنها را از مسائل کشور آگاه سازد. امام آنها را دعوت به اتحاد کرد و از آنها خواست در برابر مسائلی که برخلاف اسلام و مصلحت کشور است، موضع گیری کنند.
زمانی که مبارزه حادث شد و حادثه فیضیه، 15خرداد و تبعید امام پیش آمد، اندیشه امام مورد قبول جامعه ایران، فرهیختگان، اندیشمندان،  علما و ... قرار گرفت و در نهایت انقلاب به پیروزی رسید. همه این پیروزی ها، با عقلانیت همراه بود. امام هرگز پا روی عقلانیت نگذاشت. بعد از انقلاب نیز، در ده سال مدیریت امام، با همین رویه مواجه هستیم. اما با اندیشه از تهران به قم رفت، و با اندیشه از قم به تهران بازگشت و با اندیشه، تا آخرعمر نیز در تهران ماند. با اندیشه، استعفای بازرگان را پذیرفت و با اندیشه عزل بنی صدر را صادر کرد و در نهایت با اندیشه، قطعنامه 598 را پذیرفت.
همه این ها به عقلانیت امام در صحنه های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بر می گردد. امام می اندیشید و با مشورت با دیگران، نقطه نظرات آنان را می شنید و بعد تحلیل می کرد و آنچه به نظرش عاقلانه می آمد، انتخاب می کرد. امام هیچوقت کانالیزه نبود و اخبار را از یک فرد بخصوص دریافت نمی کرد. از افراد گوناگون کسب خبر می کرد. روزنامه می خواند. رادیو گوش می کرد. حتی روزهای جمعه می فرمود برای من بولتن بیاورید.
تمام رفتارهای امام در طول دوران مبارزه و پیروزی نشان دهنده این است که امام همه تصمیمات خود را با عقلانیت اتخاذ می کرد و هرگز بی توجه به آن نبود.