مجموعه آثار امام به منزله کلمات طیبه ای هستند که در هر زمانی از نو به بار می نشیند و ثمر می دهد. در سیره بزرگان عرفان، نگارش نامه های عرفانی خطاب به افراد معین (به صورت ابتدایی و یا در پی درخواست مرید، سنت حسنه ای است که پرتو نهایی از بحر نورانیت وجود آنان را ظاهر می نماید. امام نیز در ایام عمر پر برکت خود نامه هایی عرفانی خطاب به خانواده و دوستانشان داشته اند. از تدبر در نامه های عرفانی ایشان می توان به ویژگی ها و محورهایی در عرفان نظری و عملی ایشان دست یافت یافت ازجمله فطرت گرایی، تفکیک ناپذیری عرفان و قرآن و سنت، شریعت گرایی، جامعه نگری، خانواده گرایی، اصالت و تقدم مبارزه با انانیت و اصالت و تقدم رعایت اخلاص بر امور دیگر. یکی از این نامه ها، نامه ای است که امام در روز 13 مهر سال 1345 از نجف به آقای محمد حسین بهجتی نوشته اند و چند تذکر اخلاقی را یادآور شده اند در این نامه آمده است:
«زبان من عاجز است از شکر در درگاه خالق متعال و مقلب القلوب که با رحمت واسعه خود این قلوب پاک بىآلایش را به این حقیر بى بضاعت متوجه فرموده. امیدوارى من در این آخر عمر به این محبتها و الطاف خاصه موالیان است. امیدوارم خداوند تعالى با من به حُسن ظنّ شماها رفتار کند. ما در درگاه خداى متعال چیزى نیستیم و چیزى نداریم که تقدیم کنیم به مقام دوست؛ هر چه هست از اوست. نِعَمُهُ ابتِداءٌ و الحمد منه و إلیه.
عزیزان من کوشش و مجاهده کنید در راه نیل به حق و وصول به مقام عظمت و جلال او. این چند روز عمر بسیار زودگذر است، چه بهتر که صرف خدمت شود و فداى او گردد. از خداوند تعالى توفیق و تأیید همه را خواستارم و از خداوند تعالى مسألت مى نمایم که دنیا را در نظر همه ما حقیر فرماید و شوق لقاى خود را در ما روزافزون نماید.»
(صحیفه امام، ج2، ص: 100)